Mirror Image: Ruthless | Bucky Barnes fanfiction

𝚅

𝚋𝚞𝚝 𝚒 𝚍𝚘𝚗'𝚝 𝚛𝚎𝚊𝚕𝚕𝚢 𝚌𝚊𝚛𝚎 𝚑𝚘𝚠 𝚋𝚊𝚍 𝚒𝚝 𝚑𝚞𝚛𝚝𝚜
𝚠𝚑𝚎𝚗 𝚢𝚘𝚞 𝚋𝚛𝚘𝚔𝚎 𝚖𝚎 𝚏𝚒𝚛𝚜𝚝.
~ '𝚢𝚘𝚞 𝚋𝚛𝚘𝚔𝚎 𝚖𝚎 𝚏𝚒𝚛𝚜𝚝' 𝚋𝚢 𝚃𝚊𝚝𝚎 𝙼𝚌𝚁𝚊𝚎

▼

B U C K Y

— I jak, stary? — zapytał Sam.

— Zrobiłem to.

Nie bardzo wiedziałem, co powinienem o tym myśleć. W każdym razie czułem się o wiele lżej. Nie oznacza to, że ból czy uraz minął, jednakże zdawałem się „oczyścić" z pewnej części siebie, która od świąt szczególnie nie dawała mi spokoju.

— Teraz pytanie czy chcesz to zachować dla siebie, czy-

— Nie. — Pokręciłem stanowczo głową. — Nie. Trzymałem to w sobie i nie przyniosło dobrych skutków. Powinienem poczynić dalsze kroki.

— W porządku. Ale musisz to porządnie przemyśleć. Wiesz, że to nie jest przymus?

— Wiem. Ale chcę to zrobić.

Sam przyglądał mi się chwilowo. Z pewnością nie umknęły mu moje wory pod oczami, napuchnięte powieki oraz zmęczenie. Nie dość, że nie przespałem nocy, to w dodatku prawie całą przepłakałem. Zaangażowałem się w to bardziej, niż mógłbym przypuszczać. Między innymi dlatego też chciałem, aby wyszło to na „światło dzienne". Aby moje „męki" nie poszły na marne.

— Spakowany? — Zmienił temat.

— Tak, wszystko gotowe.

— Więc chyba wszystko, co mogłeś zrobić, zrobiłeś. No, prawie wszystko, ale to akurat załatwisz po drodze przed wylotem.

— Racja.

Nabrałem głęboko tchu, po czym spojrzałem na Sam'a wdzięcznym wzrokiem.

— Dziękuję. — Wystawiłem dłoń, abyśmy ją sobie uścisnęli.

— Wiesz, że możesz na mnie polegać. — Odwzajemnił gest, utwierdzając dłoń w dłuższym uścisku.

— Wiem. I naprawdę doceniam. Z kolei gdybyś ty czegoś potrzebował, też mi mów.

— Masz to jak w banku.

Uśmiechnął się do mnie, po czym poklepał kojąco po ramieniu.

Cóż, nic tu po mnie.

Czas zakończyć ten rozdział.

▼

Zakończyć. Gdyby to było takie proste.

Była godzina piętnasta. Na zewnątrz zrobiło się już ciemno.

Tony poprosił mnie o włączenie telewizora. Poza skakaniem po kanałach, chciał sprawdzić ustawienia i inne technologiczne pierdoły, w których zupełnie nie siedzę, a które jego akurat ciekawią. Zaproponował mi jakieś ulepszenia, wgranie urozmaiceń, gdyż stwierdził, że mój telewizor to zwykłe pudło. Ja jednak nie potrzebowałem nic wymyślnego — telewizor, jaki miałem, był dla mnie wystarczający.

Podczas, gdy Stark oglądał jakiś teleturniej, Berget siedziała przy stole i mozolnie upijała kawę. Tak, przez te kilka godzin ubyła zaledwie połowa zawartości filiżanki. Nie chciała pić? Zbyt duży honor ją dokończyć? Nie wnikam. Nie mam zamiaru.