ရိပေါ်ကျောင်းရောက်တော့ အရင်ကလမ်းကိုသွတ်လပ်စွာလျှောက်တက်ပေမဲ့ခုကျဖြေးဖြေးသာအခန်းထဲဝင်သွားသည်....အိတ်ကပ်ထဲမှာနတ်ဘုရားသေးသေးလေးရှိတယ်မို့လား...လမ်းကြမ်းကြမ်းလျှောက်ရင်ခေါင်းမူးပြီအသက်ရူမဝဖြစ်နေအုန်းမယ်....
"ရိပေါ်.... ဒီနေ့စောလှချည်လား"
"ကျင်းဟန်...မင်းလဲဘာထူးလဲ"
"အဟဲ... အိမ်ကမားပေါ့....မနက်မိုးမလင်းခင်ထဲကပေါက်ပေါက်စုပ်လုပ်ကျွေးလိုက်လို့"
"ဟက်...မင်းကတော့လေ..."
"ထားပါကွာ လာထိုင်လေ... "
ရိပေါ်ထိုင်ခုံဆီသွားကာထိုင်ပေမဲ့ ရင်ဘတ်ကအိတ်ကပ်လေးကိုထိန်းထားကာထိုင်လိုက်သည်...
ဘာမျှမသိတဲ့ကျင်းဟန်ကတော့ရိပေါ်ရင်ဘတ်နာနေလို့ထင်...
"ရိပေါ်ရင်ဘတ်နာနေတာလား"
"ဟမ် မနာပါဘူး....."
" အာ့ဆိုဘာလို့ရင်ဘတ်ကိုတစ်စိတ်မရှိထိန်းကိုင်ထားရတာလဲ ဘာတေထွက်ကျစရာရှိလို့လဲ"
"အော် ကျင်းဟန် ငါပြောပြမယ်သေချာနားထောင်ချည်"
"အင်းပြောပါအုန်း"
"လူဆိုတာအရာရာမတည်မြဲဘူးလေ...ဟုတ်လား လမ်းသွားရင်းနဲ့လဲဘော့ပင်တို့အရာပစ်စည်းတစ်ခုခုပေါ့ကွာ...ကျကျန်ခဲ့ကြတာမို့လား....ခုတောင်ငါ့လာတဲ့တစ်လျှောက်ငါ့ခြေရာတွေကျန်ခဲ့တယ်"
"အော် ဒုခပဲ ခြေရာမကျန်ခဲ့လို့ ဘာလဲမင်းကခြေရာပါကောက်သိမ်းမို့လား"
"အော်ငတုံးရယ်ငါပြောတာနားထောင်ပါအုန်းကွာ"
"အေးပြောပြောကွာ"
"ငါ့ဒီဘက်ရက်ဘတ်ထဲမှာ နှလုံးသားရှိတယ် အာ့လမ်းသွားရင်ပြုတ်ကျပြီးအနာတရဖြစ်မှာစိုးလို့"
"ဟာ....ရိပေါ် မင်းနေကောင်းတယ်မလား"
"ကောင်းတာမှဒေါင်ဒေါင်ဒေါင်တောင်မြည်သေး"
"အော်အေးပါ...ဒီနေ့မှအထူးအဆန်းတွေပြောနေလို့..."
"ငါ ငါအဲ့လိုဖြစ်သွားတာလား"
"အင်းလေ"
"အဟမ်း ထားပါစာပြန်နွေးရအောင်"
