နံနက်မိုးလင်းလှအချိန်မှာရှောင်ကျန့်ကတော့ချွေးတသောသောကျနေပါပြီ...မပြေးရုံတမယ်ထိုအဆောက်အဦးစီအသော့နှင်ခဲ့သည်...ခပ်နီးနီးဘက်သို့ရောက်တော့ ရှောင်ကျန်စူးစိုက်စွာကြည့်လိုက်သည်....
"ဟူးးးးလူသားကောင်နေတဲ့နေရာပါပဲလား...အငွေ့အသက်တွေလဲမကောင်းဘူး".
ရှောင်ကျန့်မှန်အပြည့်ကာရံထားတဲ့ပြတင်းပေါက်နေရာဆီဦးတည်သွားလိုက်ကာမှန်ဘက်ကနေလက်နဲ့ခေါက်လိုက်သည်....အသေအချာကြည့်မှဆိုဖာဆိုတဲ့အကောင်ပေါ်မှာကွေးကွေးလေးအိပ်နေတဲ့လူသားကောင်ပါလား....အေးနေတာကိုနွေးထွေးစွာမနေဘူး...ကြည့်..
"မင်းဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ငါ....အားးမလုပ်နဲ့"
နတ်ဆိုးကရှောင်ကျန့်ဆံပင်ကိုဆွဲကာ လူပြတ်သည့်နေရာထိတစ်ရွတ်တိုက်ခေါ်သွားသည်....ကောင်းစိတ်နဲ့ဆိုးစိတ်ဆို...ဆိုးတဲ့စိတ်ကပိုပြီးသန်မာနေသယောင်...မည်သို့မျှမတွန်းလှန်နိုင်အား....သူခေါ်ဆောင်ရာသာနာကျင်မူ့အပြည့်နဲ့ငြီးငြူရင်းပါသွားရသည်....
လူပြတ်သည့်နေရာရောက်တော့ ဆွဲထားသည့်ဆံပင်ကိုလွှတ်ချလိုက်တော့မြေပြင်ပေါ်သိုခေါင်းကအရှိန်မထိန်းနိုင်ပဲပြုတ်ကျသွားသည်.....သဲ ပြင်ပေါ်မှာပက်လက်အနေအထားဖစ်နေတဲ့ရှောင်ကျန့်ကတော့မျက်လုံးကိုအားယူဖွင့်ကြည့်လိုက်သောလဲ..သူနဲ့ရုပ်တူသူကသူကိုမက်တပ်ရပ်ကာခက်ထန်တဲ့မျက်နှာဘေးနှင့်ရပ်ကြည့်နေသည်....တစ်ကိုယ်လုံးကိုင်ရိုက်ထားသလိုနာကျင်လွန်းလှတာကြောင့်ပြန်လည်ထဖို့မဖစ်နိုင်ပါပေ....
"မင်း...သူ့ကိုဘာလုပ်လိုက်သေးလဲ"
"ဟန့်....သူကလူသားလေ ငါကနတ်ဘုရား"
"မဟုတ်ဘူး....မင်းကနတ်ဆိုးလေ"
"ခုချိန်မှာငါကရှောင်ကျန့်အစစ်မင်းကအတု"
"မင်း...မဟုတ်တာတွေမပြောနဲ့ "
" ငါကဘာမဟုတ်တာပြောလို့လဲဟက်"
"မင်း...ကငါနဲ့ရုပ်တူတာပဲရှိတာ...ငါ့စိတ်နဲ့မတူဘူး"
"ကြည့်ရတာ မင်းကိုမင်းလူသားကချစ်ခင်နှစ်သက်နေပုံရတယ်..."
