"ယောက်ကျားကလဲ ကုပ်မဏီမလိုက်တော့ဘူးလေ "
"မရဘူး ထမင်းကိုဟိုမှာပဲစားတော့မယ်...ကိုယ်သူတို့ကိုရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေမပြောချင်ဘူး... ရှောင်း"
"ဟင်"
"ကိုယ်ပြောတဲ့စကားကိုနားထောင်နော်....ကုပ်မဏီကိုနောက်နေ့ကစပြီးလိုက်ခဲ့"
"ဟုတ် ယောက်ကျားသဘော"
ရှောင်ကျန့်ကတော့ ယောက်ကျားစကားဆိုအကုန် ဟုတ် ပါပဲ...ထမင်းချိူင့်ပြင်ဆင်ကာ သူလဲအဝတ်အစားလှဲလိုက်သည်....အားလုံးပြီးဆီးသည်နှင့် ယောက်ကျားကကုပ်မဏီသို့တစ်ပါထဲခေါ်သွားတော့တာပေါ့....
ကျန်နေခဲ့သည့် ရွမ်းယီတို့သားအမိနှင့် ဝမ်ယူအာတို့ကတော့အံ့သြချင်းများစွာနှင့်ပါ....
အရင်ကဆို မားကိုကပ်ချွဲပြီးခလေးတစ်ယောက်လိုဆိုးနွဲ့နေတဲ့သားဝမ်က ယခုကျ လူကြီးတစ်ယောက်လိုရင့်ကျက်နေပြီ သူ့ရဲ့အိမ်ထောင်ဘက်ကိုလုံးဝအထိမခံ.... အရာအားလုံးကသူ့ရဲ့အိမ်ထောင်ဘက်အပေါ်မူတည်နေသယောင်ပါပဲ...သူ့ရဲ့ပြုံးချင်းမဲ့ချင်းက ရှောင်ကျန့်အပေါ်မှာသာမူတည်နေသည်....ရှောင်ကျန့်ကိုမထိသရွေ့သူဟာငြိမ်နေမည်ပင်ရှောင်ကျန့်ကိုထိရင်တော့ မိခင်ဖြစ်သူကိုတောင်ကျောခိုင်းသွားနိုင်ခြေရှိသည့်အထိ သူ့ရဲ့စိတ်ကခိုင်မြဲနေသည်လား....ဝမ်ယူအာစဥ်းစားသွားရသည်သူတို့နှစ်ယောက်ကိုခွဲဖို့အဆင်မပြေပါချေ......
ရွမ်းယီ ကတော့အံ့သြတာအမှန်သူကြိုက်နေတဲ့နှစ်ယောက်စလုံးက လင်မယားတွေပါတဲ့..ဘယ်လိုတွေပါလိမ့်...သူကလင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကိုကြိုက်မိနေသည်လား...
ရွမ်းသခင်မကတော့ကျားကွက်ရွေ့ဖို့ပြင်ဆင်တော့သည်ဘာလို့ဆို ဝမ်အိမ်တော်မှာသမက်တောင်ရနေချေပြီ ဒါကြောင့်ဝမ်အိမ်တော်ကိုကပ်ဖို့မဖြစ်နိုင်ပါပေ....
" အဟင်း အားနာလိုက်တာ ရွမ်းသခင်မကြီးရယ်"
"ရပါတယ် ဒါနဲ့ပြန်ဖို့ခွင့်ပြုပါအုန်း"
"ပြန် ပြန်တော့မလို့လား"
"ဟုတ်တယ် အိမ်မှာလဲအစေခံတွေကလဲပျောက်ကုန်ပြီ ဒါလင်ကလဲ ပျောက်နေတာခုဆိုအတော်ကြာပြီတစ်နေ့တစ်ရက်မှစိတ်မချမ်းသာရပါဘူးယူအာရယ်"
