ထိုနေ့မှာတော့ရှောင်ကျန့်တိုင်းပြည်မပြန်ဖစ်ခဲ့ပါ.....နောက်တစ်နေ့မနက်မှာတော့ပြန်ဖို့စီစဥ်နေသည်....
"ရှောင်ကျန့် ကျူပ်ကိုတကယ်ထားခဲ့တော့မလို့လား"
ဝတ်မြဲရှေးခေတ်အဝတ်အစားကိုဆင်မြန်းကာ အသေအချာသပ်ရပ်အောင်ပြင်ဆင်နေတဲ့ရှောင်ကျန့်ကတော့လူသားကောင်ရဲ့ထော်ထွက်နေတဲ့နူတ်ခမ်းကို...ပါးနှစ်ဖက်ကိုညစ်လိုက်တော့ပိုထော်လာတဲ့နူတ်ခမ်းလေးကိုသဘောတကျကြည့်ကာ ဆွဲငုံကာနမ်းရိူတ်လိုက်သည်....ထို့နောက်နှာဖူးပါးနှစ်ဖက်မျက်ခုံး..မျက်ခွံ...ပါမကျန်တစ်မျက်နှာလုံးအနမ်းပေးလိုက်သည်.....လူသားကောင်ပြောတဲ့လက်ဆောင်ဆိုတာလေး...
"အိုက်ယားလားမနမ်းနဲ့ သွား သွား သွားတော့"
ထိုသို့ပြောကာ ကုတင်ပေါ်ကနေ ရှောင်ကျန့်ကိုနောက်ခိုင်းကာထိုင်နေသည်....ရိပေါ်လှည့်သွားရရပ်ရှောင်ကျန့်လိုက်ကာ...
"လူသားကောင်ကလဲခနတစ်ဖြုတ်ပါပဲ...ပြီးရင်ပြန်လာခဲ့မှာ"
" ဒါမဲ့ခဗျားကကျူပ်ဆီဘယ်တော့မှပြန်မလာခဲ့ရင်...ဟင့်"
ရှောင်ကျန့်ခလေးများစွာကိုထိန်းခဲ့ဖူးသည်...အချိူ့ကဂျောင်ဂျက်လေးတွေခေါက်ပြရင်အငိုတိတ်ကြပေမဲ့...ဒီလူသားကောင်ခလေးပေါက်စကိုဘယ်လိုထိန်းရပါ့...ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီးချီထားဖို့ကြလဲ...ရင်ခွင်နဲ့တောင်မကာတဲ့ကျောပြင်ကြီးနဲ့...ငိုနေတာမှချူံးမွဲချ...လူ့ပြည်ကိုရောက်သည့်ကာလပတ်လုံးလူသားကောင်ငိုယိုတာခုမှမြင်ဖူးတာပင်.....
"လူသားကောင်မငိုပါနဲ့လှလဲမလှဘဲနဲ့ငိုတာ"
"အီးးးဟီးးးငိုတာတောင် မိတ်ကပ်ပြင်ငိုရမှာလားနတ်ဘုရားစုတ်ရဲ့ဗြဲ..."
"ငါကအဲ့လိုမျိူးပြောတာမဟုတ်ဘူးလေ...မလှဘူးများပြောရင်အငိုတိတ်မလားလို့"
"ဟီးးအီးးးတိုင်းပြည်ကိုမပြန်ခင်မှာသူများကိုပစ်စလက်ခက်ပြောသွားတယ်"
"အယ်ဟုတ်ပါဘူးဟုတ်ပါဘူး...လှတယ်မငိုနဲ့တော့နော်"
အမှန်တော့ရိပေါ်သူ့ကိုသူလဲအံသြမိသည်....မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်မကျခဲ့ဖူးပါ....ခုတော့ဒီနတ်ဘုရားစုတ်ကြောင့် ငါမွေးကင်းစခလေးလေးလိုကြူကြူတက်နေအောင်ငိုနေရသည်.....ခဗျားကြီးထားသွားမှာကြောက်မိတာ...ဘာလို့မျက်ရည်ကျရတာလဲ.....
