Against All Odds

XXI

***

Tahimik kaming pareho nung nagsimula siyang magmaneho palabas ng parking lot.

"The night is still young, maybe we'll be there in just an hour and a half kung walang traffic" aniya nung nagsimula na siyang magmaneho kung saan.

"Saan ba talaga tayo pupunta? Kidnapping talaga to eh" bulong kopa sa dulo na alam kong narinig niya naman.

"Yeah this is really kidnapping, and if loving you is also a crime, then this is an additional charges to my case" hirit niya na naman.

Napatulala na talaga ako sa sinabi niya, ibang klase talaga.

My lips slowly curved into a smile hanggang sa hinde ko na talaga napigilan ang sarili kong mapangiti.

Iniiwas ko ang mukha ko at humarap sa bintana ng sasakyan para hinde niya makita ang reaksyon ko.

"You know you've been suppressing your smile since earlier my love but I can see it from here"

Nagulat ako sa sinabi niya at napatingin sa reflection ko sa glass window.

He's smiling from ear to ear habang panaka nakang tumitingin sa akin.

Nag init ang buong mukha ko dahil sa kahihiyan.

"Ano ba kasing nakain mo at ang dami mong baon na lines diyan!" tumawa na talaga ako dahil hinde kona talaga mapigilan.

Kinikilig ako litsi talaga.

"I'm like an open book when it comes to you, words that doesn't have profound thinking is coming out my mouth without my notice" seryusong aniya kaya napangiti na naman ako.

Nawala na lahat ng sama ng loob ko sa kanya, ganon kalakas ang dating niya sa akin.

"I've been waiting to see that smile na kanina mopa pinagkakait sakin" parang nagtatampo kunyareng aniya.

"Who would've thought na kikidnapin mo ako alangan naman matuwa ako agad" sumbat kona naman sa kanya.

"And there, I plead guilty and I'm willing to accept any sentence kung ikaw ang magiging kaparusahan ko" banat niya na naman.

Sumusobra na talaga to ngayong gabi eh kota nako sa mga banat niya at hinde ako papayag na siya ang nasa upper hand.

"Can you stop this car.." seryusong sabi ko at nakatingin lang sa daan.

Malayo narin ang na byahe namin at hinde naman ako ganon ka pamilyar sa mga lugar sa manila kaya hinde ko alam kung nasaan kami.

"Huh? We're almost there" aniya at nagtataka akong tinignan.

"Just stop the car" malamig na sabi ko kaya mas lalo naman siyang nagtaka.

Nakakunot ang noo niyang sinunod nalang ang gusto ko kahit alam kong nagtataka siya kung bakit ko pinatigil ang sasakyan.

Nasa isang mahabang highway kami na hinde na ganon kadami ang sasakyang dumadaan kaya dahan dahan niyang pinark ang sasakyan sa gilid.