Against All Odds

XXV

***

"Bab.."

Kasabay ng pagpatak ng luha sa mga mata ko ay ang pag ahon ng sakit na naramdaman ko sa dibdib ko,

I've hurt him.

Hinde ko alam, hinde ko naman sinasadya, hinde ko intensyon na masaktan siya.

Alam ko at ramdam ko kahit hinde ko siya nakikita, alam kong nasasaktan siya ngayon.

He needs assurance from me at alam kong ayaw niya lang hingin sa akin yun dahil iniisip niya ang mararamdaman ko.

And without any more restraints I asked him.

"Bab where are you?" I made sure that he's going to feel how I eagerly want to see him.

Hinde kona inisip si ate imee at kung anong iisipin niya, ang mahalaga sa akin ngayon ay ang makita siya.

Hinde siya nagsalita at ang tanging paghinga niya lang ang naririnig ko.

"Bong please tell me where are you, pupuntahan kita, let's talk alam kong nandito ka kanina did you saw something?"

Mas lalo akong kinakabahan pag ganito siya at hinde siya nagsasalita.

"I want to see you sara, I know you're the only one that can take away this pain" he said at ramdam na ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya ngayon.

Pinigilan ko ang sarili kong mapahikbi at nilakasan ko ang loob ko.

Sinabi niya sa akin kung saan ko siya makikita kaya mabilis pa sa alas kwatro ako kumilos.

Humingi lang ako ng pasensya kay ate imee at parang gumaan naman ang pakiramdam ko nung makita ko ang mga ngiti niya.

Ngiti na alam kong sinusuportahan ako, kami ni bong.

She's rooting for us.

Tinulungan ako ni ate na takasan ang mga psg ko at pinagamit sa akin ang sasakyan niya.

Nasa malapit lang naman si bong, ang sabi niya ay nasa gilid lang siya ng cliff near the highway na hinde naman ganon ka layo sa resto.

Mabilis ako nagdrive papunta doon at habang palapit ako doon ay tanaw kona ang sasakyan na itim na sigurado akong gamit ni bong.

Siya lang naman ang nandoon dahil wala namang dumadaang sasakyan dito banda.

Pinarada ko ang sasakyang gamit ko sa likod ng sasakyan niya saka ako mabilis na bumaba para puntahan siya.

Nakaupo siya sa hood ng sasakyan habang nakatanaw sa malayong parte ng dagat.

Nasa mataas na parte kasi kami ng lugar kaya makikita dito ang nagkikinangang ilaw sa kabilang side nitong lugar kung nasaan kami ngayon.

Bumagsak ang balikat ko nung makita ko kung gaano ka lungkot ang mukha niya.

Dahan dahan akong lumapit sa kanya ng hinde nagsasalita.

Nung medyo malapit na ako sa kanya ay bigla nalang siya nagsalita.

"Isn't it beautiful bab?" Tanong niya habang nakatanaw sa dagat.

Nung nasa bandang gilid na niya ako ay saka siya humarap sa akin saka siya pilit na ngumiti.

"Everything from a far is so beautiful, Its like being mesmerized by an unknown beauty that you've seen for the first time"