Against All Odds

XLV

***

Sara :

Nung makarating kami sa palasyo ay may mga papeles lang akong itinake over kay bong saka nag usap lang kami saglit about work.

Pagkatapos ay umalis din ako agad at pumunta sa opisina ko sa OVP at nag assign lang ng mga kailangan nilang asikasuhin.

I am set to go to japan today as the philippines' special envoy para sa state funeral ng former japanese prime minister Shinzo Abe for 2 days.

May mga kailangan lang akong taposin kaya dumaan muna ako sa opisina ko sa OVP.

Nung matapos ako sa OVP ay dumeretso nadin ako sa opisina ko sa DepEd.

Sobrang saglit lang ako doon, pagkatapos ay nagpasya nadin kaming mag lunch na muna bago pumunta ng airport.

Bandang 2:30 pm ay nasa japan na ako.

Habang nagpapahinga ako sa hotel kung saan ako magsestay for 2days ay tinawagan ko muna si bong.

Kagaya ng napag usapan naming dalawa na tatawagan ko siya pagdating ko ng japan.

Saglit lang din kaming nag usap dahil kailangan niya nadin bumalik sa trabaho.

Kinabukasan ay pumunta ako sa isang elementary school dito sa japan.

As a secretary of education I made sure to visit one of their schools.

Isa sa ni look forward ko sa unang araw ng pagbisita ko sa japan.

I met some of their officials from the ministry of education to exchange some views on blended learning.

Malaking tulong sa akin ang pagbisita ko sa school nila at pakikipag usap ko sa ibang mga opisyal ng paaralan para sa trabaho ko, at nakadagdag din sa mga nauna ko nang plans and views para sa DepEd.

After that day ay saka naman ako dumalo sa state funeral ni prime minister shinzo abe.

Pagkatapos kong dumalo sa funeral ay dumeretso nalang kami sa isa sa mga japanese restaurant para mag dinner.

I had a long tiring day.

Nung nag CR ako ay may nakita akong painting ng windmill sa hallway na madadaanan papuntang banyo.

Pakiramdam ko ay nun kolang naramdaman lahat ng pagod ko nung bigla kong naalala si bong.

Parang bigla ko siyang namiss at gusto ko nalang humiga at yakapin siya buong gabi.

Hinde ko alam kung bakit parang nagiging emosyonal ako, marahil dahil sa pagod.

I took a selfie kasama yung painting then I sent it to him sa viber with a message, 'I missed you after seeing this' with a sad emoji.

Pero hinde siya naka online doon, baka marahil ay busy.

Napabuntong hininga nalang ako.

Nung makarating ako sa hotel room ko at matapos maligo ay ni check ko ulit kung na view niya na ba.

Pero bumagsak lang ang balikat ko nung hinde niya parin nababasa.

I decided to post it on my IG with a caption 'It feels like 100 years not 100 days'.

I don't know but I felt tired today.

100 days palang mula nung umupo ako sa pwesto, but it really felt like a 100 years.

Siguro pagod lang talaga ako.

Hinde kona namalayan na nakatulog na lang pala ako habang basa pa ang buhok dahil pinaghalong antok at pagod.