🍷DARKNESS HOUR 🍷( yizhan Horror ✔)EDITED

🎃 Special Chp 🎃

..

..

..

අහල තියෙනවද.....සමහර විට අහලා ඇති....අවාරෙට පිපෙන මල් තියෙනවා....ඒ වගේම කාලයක් නැතුව හැමදාම පිපෙන මල් තියෙනවා....මිනිස්සුන්ට වැඩිපුරම වටින්නෙ අවාරෙට පිපෙන මල්....ඇයි දන්නවද.....ම්ම්...මොකද ලේසියෙන් ලැබෙන කිසිම දේක අගයක් නැති නිසා...වටිනාකමක් තියෙන්නෙම ලබාගන්න අමාරු දේවල් නිසා...කාලාන්තරයක් බලන් ඉන්න සිද්ද උනත් , සමහර විට ගෙවීමක් කරන්න උනත් ලබාගන්න අමාරු දේවල්වලට මිනිස්සු ගොඩක් ආදරෙයි....ඒ නිසාමයි කාලෙකට විතරක් පිපෙන මල්වලට එයාලා ආදරේ ...නැත්නම් වැඩියෙන්ම කැමති.....එතන හැමදාමත් පිපෙන මල්..... අහන්න දෙයක් නෑ..ඕනම කෙනෙක් දන්නවා...හැමදාමත් ඇහැට පේන...හුස්මක් නොගෙන එක දිගට පිපෙන මල් මිනිස්සුන්ට නොවටිනා තරම්....හැමදාමත් ලැබෙන නිසා අගයක් නොමැති තරම්.....කාලයක් තිස්සෙ හැමදාම පිපෙන පිච්ච මලක් ගෙවත්ත හැඩ කෙරුවට මිනිස්සු බලන් ඉන්නෙ කඩුපුල් මලක් පිපෙනකම්.....කවදාවත් පිච්ච මල ගෙවත්ත තනිකලේ නෑ කියන එකවත්,, හැමදාමත් ලෝකේ හැඩ උනේ ඒ මල නිසා කියන එකවත් අමතක කරලා ලබාගන්න කල් යන..ලබා ගන්න අමාරු වෙන දෙයක් පස්සෙ මිනිස්සු දුවනවා....නොපෙනුනත් නොදැනුනත් වටිනම දේ තියෙන්නෙ තමන් ළඟ කියන එක අමතක කරලා විනාඩි ගානකට විතරක් හිරු එලිය දකින ආඩම්බරකාර මල්වලට මිනිස්සු ආදරේ කරනවා......

ඒ වගේම අමතක කරනවා.....කඩුපුල් මලක් පිපෙන්න ගද්දිම , මෙ තාක් කාලයක් තනි මැකුවෙ..ළඟින් රැදුනේ අර පිච්ච මලයි කියන එක මිනිස්සු අමතක කරලා දානවා.....නෑ කියන්න බෑ....ඒ ලෝක ධර්මතාව...කාටත් පොදුයි.....ඉපදෙන.තැන ඉදන්ම මැරිලා යන තැන වෙනකම්....හිස් අතින් ඇවිත් ගොඩක් දේවල් අල්ලගන්න බලන් ඉන්න තැනම තප්පර ගානකට උනත් අලුත් දරුවෙක් ඉපදුනාම දෙමව්පියන්ට පරන දරුවව අමතක වෙලා යනවා....ඒ වගේම අල්ලගත්‍ත දේවල් අත ඇරලා හිස් අතින් යන්න වෙන තැනදිත් සොහොන් පල්ලා පවා පරන මතක සටහන් අතරැලා අලුත් මතක සමරුවකට තනි රකින්න පටන් ගන්නවා....

ඔහොමයි ජීවිතේ....කවදාවත් මිනිස්සුන්ට පරන දේවල් මතක හිටින්නෙ නෑ...අලුත් දේවල් එක්ක පරන මතක මතකයක්ම වෙලා යනවා...ඒ වගේම ලබාගන්න අමාරු දෙයක් නිසා...හැමදාමත් ලගින්ම හිටිය මල අමතක කරලා දානවා.......තේරෙන්නෙ නෑ....මේ වගේ තැනකට එනකම් තේරෙන්නෙ නෑ....ආදරෙන්..ආසාවෙන් තෝරන පාට පාට මල් විනාඩි ගානකින් පර වෙලා ගියත් ,,එපා කියන , හැමදාමත් දකින අරලිය මලමයි අන්තිමට තනි රකින්න ඉතුරු වෙන්නෙ කියන එක.....එකට මිටි බැදලා අරන් එන මල් පෙති සිමෙන්ති පුවරුව උඩම පර වෙලා ගියත් , ඒ තනිය මකන්න හැම මොහොතකම අරලිය මල් ලෝබකමක් නැතුවම ළඟින් රැදෙනව....සමහර මිනිස්සුත් ඒ වගේ....හරිම වෙලාව වෙනකම් අපිට එයාලගේ අගය දැනෙන්නෙ නැති තරම්...ළඟින් ඉන්න කාලේ හරි වටිනාකමක් දීලා ආදරේ කරන්න අපිට අමතක වෙනවා...අලුතෙන් එන කෙනෙක් නිසා හැමදාමත් ළඟින් රැදුනු කෙනෙක්ව අපිට මග ඇරෙනවා....තේරෙන්නෙ නෑ....එයා යන්නම ගිහින් මතකයක් වෙනකම් මොන තරම් වටිනවද....මොන තරම් ආදරේ කලාද කියලා තේරෙන්නෙ නෑ.....