Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
"Hata ettim.." Demesiyle kollarımı ondan kurtarıp, öfkeyle omuzlarına vurdum.
"Yalancı!" Dişlerimi birbirine bastırdım. Büyük bir öfke doluydum. "Korkak!" Omuzlarına bir kez daha vurdum. "Hataymış.. Sevmekten korkuyorum demiyorsun da.."
"Özür dilerim, bunu yapmamalıydım.." Dudaklarını eliyle örtüp çenesini sıktı.
Ona tekrar vurdum. "Senden nefret ediyorum."
Hızla arkamı döndüm ve kapıyı açıp ardımdan sertçe kapattım.
Kendini asansöre attım. O kadar öfkeliydim ki, hırsımdan derin derin nefesler alıp veriyordum. Aynadaki yansımama bakarken, önümdeki demir çubuğu sıktığımı fark ettim.
Beni istekle öptükten sonra, bana karşı bir şey hissetmediğini söylemesi beni hem kırmış, hem de öfkelendirmişti.
Okula nasıl geldiğimi bile anlamamıştım.
Dalgınlıkla kampüste yürürken, sınıf arkadaşım Berfin'in hızlı adımlarla yanıma gelip bana seslenmesiyle başımı hafifçe kaldırmıştım.
"Zehre. Ne oldu sana?"
"Ne olmuş?" Sorusuna soruyla karşılık verdim. Ne halde olduğum çok umurumdaymış gibi.
"Ben sana soruyorum. Ne oldu sana?" Diyerek beni kolumdan tutup beni durdurdu. "Kıpkırmızı olmuşsun hırsından. Pimi çekilmiş bomba gibisin."
