Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 Ufuk Baydemir - Hiç
*
İki hafta. İki haftadır Kadir ile aramızda belli bir mesafe vardı.
Neyse ki geçen hafta yeni bir restoranda işe başlamıştı. Bunun için şükrediyordum. Ama hala vicdanım sızlıyordu.
Okuldan çıktığımda, öğretmenimin beni yönlendirdiği bir reklam şirketine gitmek için taksi çevirdim. Bana, isim yazılı bir kağıt verdikten sonra hemen oraya gitmemi söyledi.
Yolda Kadir’i aramayı unutmadım.
“Efendim güzelim?”
“Nasılsın?” Bunu yeni işine başladığından beri soruyorum. İçimden bir ses, hep kötü olduğunu söyleyip duruyordu.
“Daha iyiyim.” Gülümsemesini hissettim. Bu da beni gülümsetti. “Ya sen?”
Taksinin camından bakarken, elimi sol dizime bastırdım. “İyiyim. Aslında bir reklam ajansına, iş görüşmesine gidiyorum.”
“Öyle mi? Senin adına sevindim. Umarım iyi geçer.”
“Umarım. Stajımı bir türlü tamamlamam gerekiyor.” İç çektim. “Yoksa bu yüzden kalacağım.”
“Merak etme. Ben iyi geçeceğinden eminim.” Sesinden sigara içtiğini anlamıştım. “Reklam ajansı senin kariyerin için büyük bir adım olacak. Şans yüzüne gülüyor, gördün mü?”
Bir türlü staj yeri bulamadığım için Kadir’e yakınıp duruyordum. Hocalarım da beni paylamıştı.
“Belki de öyle.”
“Çıkar çıkmaz bana haber ver. Merak ediyorum.”
“Olur seni ararım.”
“Görüşürüz..” söyleyecek şeyi bitmemiş gibi yarım bıraktı cümlesini.
“Görüşürüz.”
Telefonu kapatıp kucağımda ellerimin arasında çevirmeye başladım. Dudağımın iç kısmını ısırdım. Onunla konuşmak, sesini duymak anlatamadığım bir şekilde bana iyi hissettiriyordu.
Dakikalar sonra şirketten çıktım. İşi hemen almıştım. Yarın sabah hemen başlayacaktım. Samet hocanın adını verdiğimde, Nilgün Hanım beni sorgusuz sualsiz işe almıştı. Samet Hoca bana kefil olmuştu.
Kapının önünde durmuş sigaramı içiyordum. Sanırım hala üzerimdeki şoku atamamıştım.
Sigaramı dudaklarıma götürürken Kadir’i aradım. Birkaç saniyede açtı.
“Evet? İşi aldın mı?”
“A.. evet..” dedim şaşkınlıkla. “Hala şaşkınım. Samet hoca beni fazlasıyla övmüş. Sanırım okula gittiğimde ona teşekkür etmeliyim.”
