Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Ne acıydı; doyamadan kollarından uzaklaşmak. Bir tanıdık edasıyla gülümsemek, ne acıydı..
Şimdi yüzünü öpücüklere boğmak vardı. Kokusunu boğulana kadar solumak, koynuna saklanmak vardı. Şimdi bir tanıdık gibi, karşısında ellerimi birleştirmiş, parmaklarımla oynuyordum.
Kadir, hemen annemin eline doğru eğilip öpüp alnına koydu.
“Hoş buldum Yasemin abla. Nasılsın?”
“İyiyim Kadir, sen nasılsın? Nasıl geçti dersler?”
“İyiyim. İyi geçti çok şükür.” Kadir her zaman saygılıydı. Tıpkı şimdi olduğu gibi. “Az önce geldim. Yamanımı bir göreyim dedim.” Diyerek abimin sırtına vurdu. Göz ucuyla da kısa bir an bana baktı.
“İyi yapmışsın. Hadi gelin, gelin. Sende yoldan gelmişsin madem, acıkmışsındır oğlum. Geçin sofraya hemen.”
Annem yemek masasını işaret ettiğinde hepimiz masaya geçmiş olduk. Annem her zamanki yerinde otururken, Uraz benim solumda, Kadir ise karşımda oturuyordu. Babam, her zamanki yerine yani annemin karşısına oturmuştu. Abim de Kadir’in yanındaydı.
Babamla Kadir, sıradan bir sohbet ederken ben hafifçe iç çektim. Çok özlemiştim. Gözümü ondan ayıramıyordum. Babama, Amerika’nın futbolunu anlatırken hafifçe dudaklarını ıslatmasını izledim. Dudaklarım, dudaklarını öpmek için sızlıyordu. Onu yakaladığım ilk fırsatta öpmeliydim.
İçimdeki arsız şeytan, yeni günahlarımı kucaklamam için aklımla oynuyordu.
“Güzel. Bazen işte sıkıntılar yaşıyorum ama aşamayacağım şeyler değil..” Kaşığımı parmaklarımın arasında çevirdim. “Fransızca kursuna başladım. Kendimi geliştirmeye devam ediyorum anlayacağın.”
Gözleri, dalıp gitti kalbimin derinliklerine. Masaya hızlıca göz gezdirdim. Neyse ki kimsenin gözü bizde değildi. Abim geç kalmadı tabii. Yüzünü tabaktan kaldırdı.
