Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Aklımın ucundan bile geçmezdi böyle bir şey. Zihnim öyle bulanıktı ki..
Ruhum bedenimden çekilmiş gibiydim. Ellerim zangır zangır titriyordu. Ensemden aşağı soğuk terler atıyordum. Saç diplerim karıncalanıyordu.
Kaç dakika geçti bilmiyorum.
Testlere bakıp, sadece ağladım. Telefonum birkaç defa çaldı. Açamadım. Bir kez daha çaldı.
Titreyen dizlerimle ayağa kalktım. Çantamdan telefonumu aldım. Arayan Meyraydı. Islanan dudaklarımı ısırdım ve gözyaşları içinde telefonu açtım.
"Zehre meraktan öldüm. Yaptın mı?" Diye sordu korkuyla.
Burnumu çekerek sırtımı duvara yasladım. "Meyra, ben hamileyim." Hıçkıra hıçkıra ağlayarak aşağı doğru süzüldüm. Bir elimi tekrar dizlerime sardım. "Ne yapacağım ben?" Gözlerimi ovaladım. Meyradan bir cevap beklesem de en az benim kadar onun da şoka girdiğini biliyordum. "Meyra bana bir şey söyle.."
Sesimdeki çaresizlik, boş bir umut ummaktı. Birinin beni omuzlarımdan sertçe sarmasına ihtiyacım vardı. Beni sarsıp, bu kabustan uyandırmalarına ihtiyacım vardı.
"Kadir abiye söylemen en doğrusu." Dedi Meyra.
O sırada lavaboya birinin girdiğini duydum. "Kapatmam lazım. Sonra konuşuruz olur mu?"
"Ağlama. Bir yolunu bulacağız."
Bir süre sessizce bekledim. Ailem gözümün önünden geçti o sırada. Annem, babam, abim ve Uraz. Onlara ne diyecektim? Hiç bir şey söyleyemezdim.
Günün kalanını ofisimde geçirdim. Hiç bir iş yapmadan sadece oturup düşündüm. Taha gelip defalarca neyim olduğunu sordu. 'İyiyim' demekten başka bir söz çıkmadı ağzımdan. Asımın gözlerini sürekli üzerimde hissediyordum.
Kollarımı masaya yaslayıp başımı üzerine koydum ve öylece yattım.
Kadir aradı ve beni alacağını söyledi. Bense erken çıkacağımı daha sonra eve gideceğimi söyledim. Bir sorun olup olmadığını sordu. Her şey yolundaydı. Ufak bir şey dışında..
