Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 Semicenk - Pişman Değilim
*
Otuzlarında olan polis memuru bıkkın bir nefes verdi.
“Ne demek hatırlamıyorum?”
“Hatırlamıyorum.” Dedim bir kez daha. “Çok sinirlendim. Beni resmen kışkırttı!”
“Bak. Kızın, alt dudağının iç kısmını yırtmışsın. Şuan dikiş atılıyor. Yetmezmiş gibi kafasıyla kapıyı kırmışsın. Ama sen bunları nasıl yaptığını hatırlamıyorsun?” Birkaç saniye sessiz kaldım. Beni ikna etmeye çalışarak gözlerini üzerime dikti. “Özür dilersen, konuyu kapatacağını söylüyor.”
Hiddetle oturduğum yerde sırtımı dikleştirdim. “Asla!”
“Tamam.” Dedi sakince. “O zaman ben seni gözaltına alacağım. Siciline işler. Hayatın boyunca karşına çıkar. Daha gencecik kızsın. Bir yerde çalışmaya kalksan, sicilinde gözaltına alındığın gözükecek. Devlet memuru olmak istersen, iki kez düşünmen gerekecek.”
Stresle bacağımı sallamaya başladım. Yanaklarımı şişirerek ofladım. Gözümün ucuyla, camın arkasındaki Kadir’e baktım. Kaşlarını çatmış gözünü benden bir saniye bile ayırmıyordu. Bunun hesabını soracaktım elbet.
“Tamam.. kabul.” Pes etmiş bir ses tonuyla bakışlarımı düşürdüm. “Özür dileyeceğim.”
Polis memuru doğru bir karar verdiğimi ifade eden bir gülümseme gösterdi. Ardından telefonu kaldırdı ve “Buse Demir orada mı?” dedi. “Peki gönderin gelsin.”
Telefonu kapadıktan sonra sessizce beklemeye başladım. Gözüm Kadir’e takıldığında bir bacağını durmadan salladığını gördüm. O sıra Buse denen kızın bir polis memuruyla kapıdan geldiğini gördüm. Öfkeyle iç çektim.
Tam karşıma oturdu. Alnında ufak bir bant vardı. Derin bir nefes alıp verdim ve ağzımı açacağım sırada elini kaldırarak beni susturdu.
“Kadir’in önünde özür dilemeni istiyorum.”
Şaşkınlıkla ve sinirle kaşlarımı kaldırdım. “Anlamadım.”
“Bu olaydan beni sorumlu tutuyor. Suçsuz olduğuma inanmasını istiyorum. O yüzden onun önünde özür dileyeceksin.” Diyerek burnunu havaya dikti.
Sinirle ellerimi dizlerime koyup sıktım. Dudaklarımın iç kısmını ısırdığımda gözümün ucuyla tekrar Kadir’e baktım. Beni uyarırcasına kaşlarını kaldırıyordu.
“Tamam!” dedim birden. “Gelsin.” Avuç içlerimi sertçe dizlerime bastırdım. “Bir an önce bitsin.”
Kadir yanımıza geldiğinde anlamayan bakışlarla bana bakıyordu. Uzatmadan “Özür dilerim,” diyerek ayağa fırladım. “Oldu mu? Bir anda öfkelendim ve hoş davranışlarda bulunmadım.”
