Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 İkiye On Kala / Depresyon Güzelim
*
Refleksle dizlerimi kırdığımı hatırlıyorum.
Düşüşüm sert olmamıştı. Bacağımın üzerine ardından kalçamın üzerine düştüm. Bir elimi zemine yaslarken diğer elimle bebeğime sarılmıştım.
Korkudan, kalbim ağzımdan çıkacak gibi hissediyordum.
Asım dizlerinin üzerinde kayarak yanıma geldi.
“Zehre iyi misin?” Panikle beni süzdükten sonra karnıma dokunmak üzereyken duraksadı. “Bir şeyiniz var mı?”
Ekiptekiler etrafıma telaşla toplanırken derin bir nefes alıp vererek “İyiyim, iyiyim merak etmeyin,” diyerek ayaklanmaya çalıştım.
Asım bana destek olurken “Hastaneye götürüyorum seni,” dedi.
“Gerek yok. Sert düşmedim.” Gidecektim ama onun beni götürmesine gerek yoktu.
“İtiraz yok.” Hızlıca çantamı kavradı. “Muhakkak doktora gözükmen lazım.”
Koluma girdiğinde dizimin ağrıdığını hissettim. “Dizim. Biraz yavaş gidebilir miyiz?”
Arkamızda bıraktığımız arkadaşlar da benim için endişeliydi. Haber vermeyi unutmamızı söylediler. Sanırım artık bana ısınıyorlardı..
Asım beni arabaya oturttuğunda rahat olmak adına derin nefesler alıp verdim. Bebeğimin içimdeki hareketlerini hissettiğimden dolayı bir problem olacağını düşünmüyordum. Hatta kasıklarımın üzerine ayaklarını bastırarak gerindiğini bile hissedebiliyordum.
Asım hızla arabayı sürerken ona biraz sakin olmasını söyledim. Yoksa kaza yapacaktık.
Doktoruma geldiğimde her şeyin gayet normal olduğunu söylemesiyle sanki bütün kaslarım gevşemiş gibiydi. Rahat bir nefes verdim. Dizim morarma yapmıştı bile onun için de bir krem yazdı.
Doktor kapısından çıktığım gibi Asım’ı gördüm. Kabanımı bir koluna, çantamı diğer koluna asmıştı.
“Her şey yolunda.” Yüzüm gülüyordu. İçim inanılmaz rahatlamıştı. Asım ise rahat bir nefes vererek kendini koltuğa bırakmıştı.
O sırada Kadir’in koşarak basamakları çıktığını gördüm. “Zehre! İyi misiniz?!”
“İyiyiz merak etme. Şimdi doktordan çıktım.”
Asım “Telefonun çalınca haber vermek için açtım,” dedi. “Yoksa asla açmazdım.”
