Başına buyruk, ayran gönüllü, korkusuzca her şeyi dile getiren kızımız Zehre; hiç aklına gelmeyecek birine gönlünü kaptırır. Üst kat komşusu, abisinin yakın arkadaşı Kadir..
Zehre, dünya yansa umuru olmayan, her şeyden çabuk vazgeçen, hatalarının üz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 Perdenin Ardındakiler - Vazgeçemedin Ondan
*
Korkudan altıma işeyebilirdim.
Ben bitmiştim..
Omuzlarım titrerken, abim öfkeyle elini kaldırdı. Parmakların kasıldığını gördüm en son, daha sonra vuracak diye gözlerimi tekrar sıkıca kapadım.
Oturduğum sandalyenin arkasını sıkarken diğer elimle masanın köşesini sıkmıştım. Ardından abimin elini çenemde hissettim. Vurmamıştı. Sıkıca çenemi kavrayıp beni sarsmıştı.
“Yüzüme bak!” Ben korkudan daha çok gözlerimi sıkarken tekrar bağırdı. “Yüzüme bak dedim!” Gözlerimi aralarken ağlamaya başladım. Abim ilk kez böyle davranıyordu. İlk kez böyle öfkeliydi. “Kiminle yedin bu boku?!”
Deli gibi ağlarken “Abi..” diye sayıkladım.
“Cevap ver!” Yüzümü rahat bırakıp iki elini birden masaya vurdu. Masanın üzerinde bulunan cam patladı. Ellerimi ağzıma bastırıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. “Kim yaptı bunu sana?!” Abim delirmiş gibiydi. Gözleri öfkeden kan çanağına dönmüştü. “Onu öldüreceğim..” Diyerek derin bir nefes alıp verdi. İşaret parmağını kaldırdı. “Bana onun kim olduğunu söyleyeceksin Zehre. Onu öldüreceğim duydun mu?” Sessiz kalıp ağlamaya devam ettim. O sırada içeride telefonum çaldı. Abim başını yavaşça salladı. “Sen söylemezsen, ben öğrenirim.”
Abim mutfak kapısından çıktığı gibi ayağa fırladım. Hemen mutfak kapısının karşısında duran dış kapıya koştum.
Çıktığım gibi merdivenlerden aşağı inmeye başladım. Terliklerimi bile giymedim. Abim kapıyı açtığı gibi adımı haykırdı. Ama ben arkama bile bakmadan sokağa çıktım. Ne ara aşağı indiğimi bile anlamadım.
Koşmaya devam ettim. Aklıma o an Meyra geldi ve ayaklarım kendiliğinden oraya doğru ilerledi. Abim sürekli adımı bağırıp duruyordu.
Meyra’nın kapısına geldiğim gibi kapısını deli gibi çalmaya başladım. Gözüm bir yandan bahçe kapısındaydı. Abim her an içeri girecek diye ödüm kokuyordu. Hiç durmaksızın çalmaya devam ettim.
“Meyra ne olur aç kapıyı!” Ağlayarak döktüğüm cümlenin ardından saniyeler içinde kapıyı açtı.
İçeri girdiğim gibi kapıyı kapadım. Meyra kollarımı tutup yüzüme baktı.
“Zehre ne oldu?”
Tuttuğu kollarıma baktım. Zangır zangır titriyordum. Ben daha cevap bile veremeden abim kapıya dayandı.
Kapıyı yumruklayarak “Zehre!” diye bağırdı.
Hemen “Abim öğrendi,” dedim. Gözlerimdeki yaş bir an olsun dinmiyordu. “Meyra bir şey yap ne olur. Abimi bir tek sen ikna edersin.”
