YANILGI (+18)

2.0

Yok olmak ...

Ben yok oluyorum. Ben günden güne eriyorum . Ben günden güne ölüyorum. Neden kimse beni görmüyor ? Neden herkes sadece bakıp bakıp geçiyor ? Gözümdeki hayal kırıklıklarını , bezmişliği , tükenmişliği , acıyı neden kimse görmüyor ? Neden kimse sesimdeki ruhsuzluğu ama aynı zamanda nefret ettiğim çaresizliği görmüyor ?

Neden herkes bu kadar kör ve sağır?

Çok mu zor görmek , duymak ya da en azından hissetmek ve karşılık vermek gerçekten çok mu zor ?

Hiç tanımayan biri gelip geçer anlarım da doğduğundan beri hatta senin doğumuna vesile olan kişi seni görmezse , duymazsa , canın yandığında saçlarını okşamazsa , 'Neden , ne oldu?' diye sormazsa işte bunu anlayamam ve kimse benden anlamamı bekleyemez .

Bu yaşıma kadar her çabama rağmen bana kör ve sağır olan babama sadece her ne olursa olsun cevap vermekle yükümlüydüm . Böyle yetişmiştim . Böyle yetiştirilmiştim .

İçinde bulunduğum şuan not düşülmeli çünkü benim ilk defa babama her ne olursa olsun verecek bir cevabım yoktu ve buna vaktim de yoktu . Ve yine her ne pahasına olursa olsun babam o cevabı almadan durmayacaktı. Ne cevap verirsem vereyim verdiğim cevap benim felaketim olacaktı . Bu felaket belki tek seferde savurup atacaktı beni belki de biraz esip gürleyip geçecek ama zamanla babamın içindeki kuşkuyla birlikte büyüyecek ve sonum olacaktı.

Durumu hiçbir şekilde aleyhime çeviremezdim sadece mutlak sonumu geciktirirdim. Ve ben verdiğim cevapla en yanlış olanı seçmiştim.

Sona son...

Işıl'ı uğurladıktan sonra kapıyı kapatıp arkamı dönmemle babamın tek eliyle boğazıma yapışıp beni sertçe kapıya yaslaması bir oldu .

Acı hissetmiştim ama bu kalbimde hissettiğim bir acıydı.

"Bey kurban olayım bırak kızı öldürecek misin ?"

Annemin korku dolu sesine benim gözümden akan bir damla yaş eşlik etmişti . Alamadığım nefes beni biraz daha sona ama aynı zamanda kurtuluşa götürüyordu.

Hadi Baba bu yaşına kadar sevilmeyen kızını , en başta sevmediğin kızını kurtar tüm acılarından. Hadi baba kızına bir kez olsun iyilik yap .

"Bana bak oruspu kulağıma tek bir yanlışın gelirse seni gözümü kırpmadan öldürürüm . Ben namusum için yaşıyorum"

Namus neydi ? Başkalarının ağzından duyduklarımızla kararlar verebileceğimiz kadar basit birşey miydi ?

Ya da insanın kendi kanından kendi canından daha kıymetli?

"Bey Allah aşkına bırak kız mosmor kesildi Allah aşkına bırak"

Daha düne kadar annem sessiz kaldığı için kızarken şuan konuştuğu hatta yalvardığı için kızıyordum. Şimdi susmalıydı . Ama beni ölüme bile razı gelecek hale soktukları hatta ölümü kurtuluş olarak görmemi sağladıkları için sonra çok ağlamalıydı.

Nefesimin iyice tükendiğini hissettiğim anda babam tekrar sırtımı kapıya çarpıp boğazımı bıraktı. Ama yapacakları henüz bitmemişti . Gözü dönmüş bir şekilde kolumdan tuttu ve beni kapının önüne koydu .

"Geceyi dışarda geçirsin de aklı başına gelsin . Köpek"

Evet benim baba dediğim babam yıllarca gözünün içine baktığım babam gecenin bir vakti öylece kapının önüne koydu beni .