Lanetli Kaptan

Ceza

Geri savaş alanına döndüğümüzde hakimiyet bendeydi.

Birazdan yapacaklarım için cesaret toplamaya çalışıyordum.

Gemi direğine doğru yürürken karşıma çıkan düşmanı belki de birazdan yapacaklarımdan kaynaklı içimde doğan güç sayesinde kolaylıkla öldürmüştüm.

Gemi direğine geldiğimde kılıcımı yere attım ve direğe tırmanmaya başladım.

Direğimize diğer gemiler ile bağlantı olsun diye atılan halatları hançerim ile kestikten sonra yelken direğinde ayağa kalktım.

Kaptan odasından aldığım tabanca ile havaya ardı ardına ateş ettim ve "Bana bakın sizi adı herifler!" diye bağırdım.

Dikkatlerini çekmiştim.

Güzel...

"İstediğiniz ben miyim?" diye bağırdım.

Yarkın ne yapacağımı anlamış olmalı ki "Asena! Hayır!" diye bağırdı.

"Bu savaş ne zaman son bulacak? Ben öldüğümde mi?"

Düşman gemilerinde beni onaylayan nidalar yükselince Hazel'a "Emin misin? Eğer istemezsen vazgeçebiliriz." dedim.

"Eminim. Şifacının dediği o an şimdi yaşanıyor. Sana yardım ediyorum, fedakarlık yaparak."

Derin bir nefes aldım.

"Kendi canımı şimdi, hepinizin karşısında alırsam bu savaş son bulur mu?"

Kaptan Agah, "Sen kendini gebert, biz geriye çekileceğiz. Denizci sözü!" diye bağırdı.

"Seni özleyeceğim Hazel." dedim.

"Bu herkes için en doğru karar. Yap artık."

Gözlerimi yumdum.

"Teşekkür ederim Hazel."

Boynuma dayadığım hançer ile kendimi kestiğimde Hazel, "Elveda dünya, elveda hayatımın geçtiği okyanuslar." dedi.

Direkten metrelerce aşağı düşerken ruhumun özgürleştiğini hissetmiştim.

Artık o bedende yaşamıyordum.

Artık yaşamıyordum.

Aşağı düşen bedenime baktım.

Öldüğüm an düşmem durmuştu.

Yerdeki cesedime baktım.

Yarkın kılıcını bırakarak cesedime koşmuştu.

Herkes bu cesaretim için şaşkındı.

Yarkın cansız bedenime sarıldığı an boğazından güçlü bir bağırış koptu.

"Asena!"

Yarkın cansız bedenime sarılırken çok tanıdık bir ses konuştu.

"İlk kez karşı karşıyayız. Bu sefer bedeni olmayan tek kişi değilim."

Hazel'a baktım.

Gülümsüyordu.

"Sen..."

"Ben, evet."

"Kuyruğun var."

Hazel gülerek "Bir siren olduğum içindir belki. Ne dersin?" diye sordu.

Utanarak başımı eğdim.

"Öyle, sadece seni ilk kez gördüğüm için şaşkınım." dedikten sonra ona tekrar baktım.

"Tahmin ettiğimden çok güçlü görünüyorsun."

Gülerek "Sen de tahmin ettiğimden çok cesaretliymişsin." derken sert bir ses yükseldi.

"Asena."

Sesin sahibine baktım.

Papa Legba...

"Öldüğünde sana vereceğim cezayı sonsuza dek yapmak için bu kadar hevesli olduğunu bilmiyordum."

Ağlayan Yarkın'a baktım ve "Kendimi öldürmek zorundaydım. Yoksa buraya benden başka ruhlar da gelecekti." dedim.

Papa Legba, "İntihar ettiğine göre görev yerine gidelim." dedi ve parmağını şıklattı.

Bir nehrin yanına geldiğimizde, nehirdeki gemiye baktım.

Saraydan bile büyüktü.

Gemiyi tek bir kişi kürek çekerek getirip götürüyordu.

Kaptan Karagöz.

Dilhanların onun hakkında anlattıkları aklıma gelince sessizce yutkundum.

Öldüğünden beri bu koca gemiyi tek başına hareket ettiriyordu.

Papa Legba bana baktı ve "Sana isteğinin karşısında cezalandırılacağını söylemiştim ve sen de kabul etmiştin. Hatırlıyor musun?" diye sordu.

"Senin niyetin iyi lakin ayrıcalığın yok. Seni amacına kadar rahat bırakacağım. Sonrasında ise vereceğim cezaları çekmek zorundasın."

"Vereceğiniz her cezayı kabul ediyorum."

"Etmek zorundasın."

Yutkundum.

"Evet, hatırlıyorum." dedim, korkuyla.

"Cezan, Kaptan Karagöz ile ölen insanların ruhlarını gemi ile nehirden geçirmek."

Kaptan Karagöz'e baktım.

Sanki transa geçmişti.

Tüm bedenini sallayarak kürek çekiyordu.

Cezası onu delirtmişti.

Çevresinde yaşananları fark etmiyordu.

Benim de onun gibi olmamı söylüyordu.

"Bu cezan aynı Kaptan Karagöz gibi sonsuza dek sürecek. Tüm arkadaşlarını, sevdiklerini, tanıdığın herkesi sen kürek çekerek bana getireceksin."

Sessizce yutkundum ve Hazel'a baktım.

Birazdan yaşanacaklar için vicdan azabı çekmeye başlamıştım.

Cezamı kabul etmeliydim belki de...

Hazel ne düşündüğümü anlamış gibi benim konuşmama izin vermeden "Papa Legba." dedi.