Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Serea
"Ne olursun Jin... Ne olursun öldürme beni!"
Beni boğazımdan yakalayan Seokjin'in gözlerindeki o ruhsuz adamı gördükten sonra yalvarsam da bana o nefesi bahşetmeyeceğinden emin oldum fakat pes etmedim. Son nefesime kadar tekrar yalvardım ona.
Yattığım yerden sıçrayarak uyanırken doğruldum. Nefes nefese kalmış bir şekilde hızla nefes alıp verirken terden dolayı boynuma yapışan turuncu saçlarımı bir el geriye atıp bana bir alan yaratmıştı.
Dolu olan gözlerimle o elin sahibine baktığımda bunun Taehyung olmasını beklemiyordum. Uzun uzun nefesler almaya devam ediyorken bütün vücudumun titreyişini henüz durduramamıştım.
Endişeli fakat bunu fazla göstermemeye dikkat eden gözlerle bakan Taehyung'a haplarımı bana getirmesi için zar zor kalkan elimi kaldırıp ünite çekmesini gösterdim.
"İ-ilaç... Hap içmem... gerek." dedim ama kelimeler fısıltıyla çıkmıştı ağzımdan. Hâlâ boğuluyor gibiydim.
"Haplar olmaz Jennie." diyen Taehyung'a bağıracaktım ki beni kendisine çekip kollarını titreyen bedenime sardı. Başımı göğsüne yaslarken yavaşça saçlarımı okşamaya başladı. Kulağıma gelen kalp atışlarına odağımı verdiğimde ise bir anda her şey tersine dönmüştü.
Yavaş yavaş nefes düzenim normale döndü ve titremeyi bıraktım. Boğulduğumu hissetmiyordum. Aksine aklımda tur atan tek şey onun kokusuna bu denli yakın olmaktı. Bir süre bu anı yaşamak istedim.
"Koç..."
Dakikalar sonra dudaklarım hareket edebilmişti.
"Daha ne kadar böyle duracağız?" diye sordum. Benim için hava hoştu fakat ona bu kadar yakın olduktan sonra onun benden uzaklaşması hep beni üzüyordu.
"Sen iyi hissedene kadar." deyince gözlerimi kapattım. Al işte... ben nasıl ayrılayım ki şimdi senden? Ama gerçeklerin acı bir tarafı vardı.
"İyiyim. Teşekkürler. " deyip ayrılan ben oldum.
Onunla göz göze geldiğimizde bana gülümsemişti. Nadir samimi gülüşlerinden birini daha görebilmiştim.
"Bak... haplara gerek kalmadı." deyince güldüm.
"Sizi yanımda antidepresan olarak taşıyamam." dediğim an "Birine sarılman yeterli." diyerek karşımdan kalktı ve yanıma oturdu. Ona göz devirdim.
