Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
美人鱼
Nasıl başlanırdı ki? Afallamıştım. Sevdiğim insanların yükü beni kambur etmişti fakat ben hâlâ taşımak için istekliydim. Taşımazsam kamburum geçmeyecekti, bu yüzden saklamak istedim. Her şeye rağmen salak gibi değer veriyor dedirtmemek için gerçekten salak olmayı seçtim.
Gözlerimi araladığımda ilk gördüğüm yüz Seokjin olunca tutamadığım bir damla yanağımdan süzüldü. Onu gördüğüme sevinmiştim. İçimde tarif edemediğim bir huzurla bunun bir rüya olduğunu bile düşündüm.
"Jennie."
Adımı söylediğinde tamamen uyanıktım. Hızla doğrulup ona sarıldım. Kollarımı sımsıkı boynuna dolamışken bedeninin kaskatı kesildiğini hissettim. Ona sarıldığım süre boyunca gözlerim kapalıydı, yüzümde durduramadığım gülümsemem ile "Seni çok özledim Jin." dedim.
Hiçbir cevap alamadığımda yavaşça gözlerimi araladım. Bana donuk bir şekilde bakan Taehyung ile göz göze geldiğimde kaşlarım çatıldı hafifçe.
Zaman kavramı belirginleşmeye başladığında usulca bugüne geldim. Her şey yerine döndüğü an ne yaptığımın farkına varıp Seokjin'i ittirdim. O, geriye doğru sendelenirken nefes alıp verdim ve gözyaşlarımı sildim.
Seokjin kısık bir sesle "Yine nefretle bakmaya başladın bana." derken gözlerimden çıkacak olan ateşi ben bile hissetmiştim. Böyle bir aptallık nasıl yapabilmiştim? Beni öldürmek isteyen bir insana onu özlediğimi nasıl söylemiştim?
"Şu an iyi hissediyorum. Çalışmamız gerekmiyor mu? Çok az bir zaman kaldı turnuvaya."
Taehyung'un arkasında kalan Seokjin ağzını açtı.
"Jennie be-"
"Gerçekten yüzmek istiyorum koç! Çok istiyorum hem de. O yüzden lütfen... lütfen gidelim." derken adeta yalvarıyordum Taehyung'a. Gözlerinin içine bakıp bağırıyordum beni kurtarması için. Umarım duyuyordu.
Gözlerimin içine bakmaya devam ettikten saniyeler sonra "Tamam. Gidelim." deyince ona teşekkür edercesine gülümsedim.
Merkezin revirinde olduğumuzu şimdi idrak ediyorken yataktan kalkmak için ayaklarımı sarkıttım.
Taehyung Seokjin'e dönüp "Çıkışta konuşalım olur mu?" demişti fakat Seokjin bana kilitlenmiş gibi bakışlarını üzerimden çekmiyorken ifadesizdi. Birkaç dakika önce çaresizlik akıyordu gözlerinden fakat şimdi bomboştu. Aklından ne geçiyordu? Öylece kalkıp gitti bir şey demeden.
