Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
havfrue
Şu dünyada duymadığım hiçbir duygu yoktur diye düşünürdüm. Beni yanıltmayı başaran o tek bir andan sonra aslında hislere ne kadar cahil kaldığımı fark etmiştim. Anlamıştım ki... kalbimin hızını arttıran o adamı kaybetmektense kalbimin tamamen durmasını tercih ederdim.
Ağırlık yüklenmiş göz kapaklarımı usulca araladığımda bulanık beyaz bir ışık karşılamıştı beni. Gözlerimi tamamen açtığımda görüntü netleşti ve artık bir tavanla bakışıyordum. Yavaş yavaş bilincim yerine gelirken hatıralarım da geri dönüyordu kafamın içine.
Bir hastanede olduğumu anladığım an hızla doğruldum yattığım yerden. Fakat hızlı kalktığım için başım dönmüştü, bir elimi alnıma götürdüm yüzümü buruşturarak.
"Kalkmamalısın Jennie."
Yanımda Jimin'in sesini duyunca gözlerimi ona çevirdim. Ben kalkınca hemen koluma tutunmuştu. Zoraki bir nefes vererek "Taehyung nerede? O nasıl?" diye sordum.
"O iyi merak etme... sen yatıp dinlenmelisin." diyen Jimin beni geri yatırmaya çalıştı ama zayıf ellerimle onu ittirdim ve tereddüt etmeden bileğimdeki serumu çıkarıp attım. Jimin beni durdurmaya çalışmıştı ama bir şey demeden sadece kolumu ondan aldım.
Çıplak ayaklarımı ilk önce yataktan sarkıttım, ardından yere bastım. Üstümdeki hastane önlüğünü düzeltme gereği bile duymadan odadan çıktım. Jimin hemen arkamdan gelmişti her an dengemi kaybedip düşebilirim diye.
Gözümün önünü görmek zordu ilaçların etkisi yüzünden ve bu attığım adımların garipliğinden de anlaşılıyordu. Hastane koridorunda bir deli gibi bütün odalara bakıp Taehyung'u arıyorken Jimin'in önden giderek bana bir odanın kapısını açtığını görünce hızlandım, o odaya girdim.
Odada ilk karşılaştığım kişiler Jungkook ile Chaeyoung olurken gözlerimi onlardan alıp yataktaki Taehyung'a götürdüm. Onun çoktan uyanmış, oturur vaziyette sırtını yatağın başlığına yasladığını görünce kalbimi avucunun içinde sıkıştıran ellerin hepsi birden yok olmuş gibi rahat bir nefes verdim ve bütün duygularımı boşaltırcasına ağlamaya başladım.
Taehyung yara bere içinde kalan yüzünü bana çevirip gelenin ben olduğumu görmüştü. Olduğu yerden daha da dikleşmek istediğinde hemen ona yaklaştım ve yanına oturdum. Ben durmaksızın ağlıyorken bir elini yanağıma koydu. Gözlerimi kapadım çünkü elleri yeniden sıcaktı... en son hissettiğim eller buz gibiydi.
Hıçkırıklarla ağlamaya devam edeceğimi bile bile "Ağlama Jennie..." demişti. Yanaklarımın içini ısırarak kafamı eğdim. Elini ellerimin arasına aldım.
"Bana bak." deyince başımı kaldırıp ona baktım. Dudağındaki yaraya rağmen gülümsedi. Canının acımış olduğunu bildiğimden kendi dudaklarımı büzdüm.
