+18 Aşk Engel Tanımaz...

Küçük bir 'Merhaba..' ...

Merhaba... Öncelikle nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Herkes yeni bölüm bekliyor farkındayım fakat şu sıralar deyim yerindeyse çok zor dönemlerden geçiyorum. Hayatım karma karışık. Bu sizin belki umrunuzda değil, sizleri ilgilendiren hikayenin gidişatı ve yeni bölümler fakat yazmam için, küçücük bile olsa bir şeyler hayal edip kafamda kurmam için hayatımda herşeyin bile olmasa bir kaç bir şeylerin yolunda gitmasi gerekiyor. Ama ne yazık ki öyle değil.. hikayenin yazamama nedenlerine ve hikayeye geçmeden önce kendi hayatımdan küçük bir özet geçeyim sizlere. Beni anlamanız için şart.. başka türlü anlayamazsınız belki. Kiminiz okur kiminiz okumazsınız ama ben yazıyorum yine de. Okuyanların, beni anlayanların, hala da ve hala da yanımda durup bana destek olanların birazcık daha beni anlayabilmesi için. Ben çok küçüktüm daha. Babam beni yanlız bırakıp gittiğinde, çok küçüktüm.. daha ilk kaybımı o gün yaşamıştım. Sonra dünyayı, kelimeleri, hayatı idrak etmeye başladığım zaman benden büyük olan abime aşık oldum. Hani derler ya kız çocukları babalarına aşık olur ilk önce. İlk aşk hep babadır diye..bende olmadı. Ben abime aşık oldum. İlerde evleneceğim adamı hayal ederken kimsem yoktu ona benzetip hayal etmeye. Bir tek abim.. daha ben doğmadan beni seven aneminde asla hakkını ödüyemem ya. Herneyse.. sonra dedem büyüttü beni. Anneannemle dedemin aşkını örnek aldım. İyi bir insan olmam gerektiğini, vicdanlı, saygılı, marhametli bir kalbe sahip olmamı bana onlar öğrettiler.. öğrendim. Şu an öylemiyim bilmiyorum ama şimdiye kadar çevremdeki insanları incitip kırdığım ve ya saygısızlık ettiğim görülmemeiştir. En azından öyle diyorlar:) Neyse işe.. sonra tek tek kaybettim onları. Hayatımda yaşadığım 2,3 kaybım. Herkes gitti.. hayatıma giren herkes teker teker gittiler. Yine bir tek annem kaldı abim kaldı.. yanlızlığı iyi bilirim o yüzden. Ve inanırmısınız bilmiyorum ama şimdiden kendi ayaklarım üzerinde durmayı öğreniyorum. Hem okuyorum, hem çalışıyorum.. belki bir gün hayatımda kalan son iki kişi de gider diye kendimi hazırlıyorum yanlızlığa. Bu kadar şeyi niye anlattığımı bilmiyorum.. sadece anlatma gereği duyduğumdan belkide saçmalık benimkisi. Saçma, gereksiz, aptalca belki biliyorum. Beni anlamanız için anlattım belki kim bilir.. öyle hissettim:) Fazla uzattım evet farkındayım fakat hala da bekleyen var mı bilmiyorum ama sizler için kendimi toparlayıp yazmaya çalışacağım. Tam zaman saat söyleyemem. Beni bilenler bilir, belki yarın yazıp aynı gün içersinde paylaşa da bilirim. Sadece çalışacağım.. bilmem okudunuz mu ama okuyan varsa eğer hala da bekleyen varsa sabrınız ve anlayışınız için teşekkür ederim. Umarım, umarım beni anlar ve yanlız bırakmazsınız.. çünkü küçücük bile olsa kendime burda bir dünya kurmuşken sizleri de hayatıma girip aynı hızla giden herkes gibi kaybetmek istemem. Hemde teker teker..