Piyanist

2. Bölüm

medya:Doğaşkım

..
Gözlerimi açtığım bir kaç dakika boyunca tavanla bakıştım. Hayatı sorgulama rutinimi hallettikten sonra banyoya ilerleyip işlerimi hallettim. Kıyafetlerimi çıkartırken okul eteğimle donacağımı anladım ve okul pantolonumu aldım. Üşümekten nefret ederdim çünkü hemen mayışırdım.

Dünü aklıma getirmek istemiyordum, onların biyolojik ailem olup olmadığını bilmiyordum ama çok merak ediyordum.

Kafamı iki yana sallayıp düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. Odamdan çıkıp salona ilerlediğimde annemin gülerek babamın kravatını bağladığını gördüm. Birbirlerini seviyorlar ve yan yanayken güzel görünüyorlardı.

Annemin gülümsemesi beni gördüğü gibi yüzünden silindi ve katı haline geri döndü. "Günaydın." dediğimde karşılık bekledim ancak annem sadece bana hızlıca kahvaltı etmemi söyledi. Tabağıma her şeyi kendi koydu ve fazla gelenleri almaktan çekinmedi. İki karışılık şeyi oldukça yavaş yedim. Bunu anneme inat yapmamıştım gerçekten her şeyin boğazıma dizildiğini hissediyordum.

Sonunda yemeğimi bitirip evden çıktığımda saate baktım, geç kalmıştım. Umursamayarak yavaşça yürümeye devam ettim. Gördüğüm köpek grubuyla duraksadım, ağzımdan firar eden küfürleri duymuş gibi hepsi bana baktı.

Harika bi' kovalanmadığım kalmıştı.

Okula pek uzak değildim, tabana kuvvet versem köpekler beni yakalayamadan varma ihtimalim vardı. Denemekten zarar gelmezdi.

Köpekler ile biraz bakışıp ilk atağı ben yaptım ve kaçmaya başladım.

Köpekler ise arkamdan havlayarak geliyorlardı.

Sanırım bir 5 dakika içinde tüm enerjimi vererek okul bahçesine ulaşmıştım, kapıdan girdiğim gibi arkamdan kapattım.

Kalbimi tutup soluklanmaya başladım. Köpekler kapının dışında kalmıştılar.

Biraz soluklandıktan sonra okula doğru ilerledim, sanırım ilk ders bitmişti ki teneffüstelerdi.

Çoğu kişi bahçeye çıkmış takılıyordu, yakında okulda etkinlikler başlayacağı için herkes heyecanlıydı.

Biraz dışarıda durduktan sonra bende sınıfa doğru gitmeye başladım.

Sınıfta çok kişi yoktu, yani teneffüs olduğu için.

Çantamı cam kenarı üçüncü sıraya bırakıp bende yerime oturdum.

Çok geçmeden zil çaldı. Herkes sınıflarına gitmeye başladı.

"Doğa! Kızım sonunda, sen geç kalmazdın genelde noldu?" Diyerek yanıma gelen ses, arkadaşım Alin'di.

İyi kızdı ve gerçekten anlaşabildiğim sayılı insanlardandı.

"Sabah uyanamadım, dün yorucuydu biraz." Dedim.

"Anladım anladım, öğleden sonra ders işlenmeyecek bugün. 11-12 ler karışık bir kafeye gidelim diyoruz. Gelsene sen de, lütfen eğleniriz." Dedi.

Gerçekten iyi fikirdi fakat ailem buna iyi bakmayabilirdi.

"Ailemi biliyorsun Alin" dedim, biliyordu.

"Hallederiz onu. Gelmek ister misin?" Dedi.

Bir günlük bir şey olmazdı.

"Gidelim madem." Dedim.