Zaklęcie niewybaczalne • Sebastian Sallow

~ 34 ~

•••

Zaczął się drugi tydzień wakacji. Cecilly przemierzała zatłoczone ulice Londynu. Było pochmurnie i deszczowo, toteż trzymała nad sobą czarny parasol. Zwinęła go, kiedy zbliżyła się do czerwonej budki telefonicznej. Weszła do środka, a chwilę później znalazła się w Ministerstwie Magii.

Ruszyła w stronę windy, która następnie zawiozła ją na drugie piętro. Na owym piętrze znajdował się Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Skierowała się do urzędu Niewłaściwego Użycia Czarów, gdzie czekała w długiej kolejce. Po niecałej godzinie, stanęła przed okienkiem, za którym siedziała krępa, jasnowłosa kobieta, o znudzonym wyrazie twarzy.

– Dzień dobry. – Przywitała się Cecilly.

– W czym mogę pomóc?

– Jestem umówiona na wizytę z przyjacielem. Przetrzymywany jest w celi o numerze 215.

Kobieta otworzyła księgę i powoli zaczęła przewracać kartki.

– Znalazłam. – Odezwała się po chwili. – Sebastian Sallow, zgadza się?

– Tak, proszę pani.

– Służby Administracyjne Wizengamotu mają nie lada problem z tym przypadkiem. – Mruknęła pod nosem urzędniczka.

Do obowiązków osób pracujących w tym dziale należały: konserwowanie dokumentów sądowych, daty rozprawy, harmonogramów sędziów oraz spisywanie legalnego przeprowadzania procesu.

– Dokąd mam się udać? – Zapytała Cecilly.

– Korytarzem prosto, a następnie w prawo za fontanną. Duże, brązowe drzwi. Pański kolega już na panią czeka.

Cecilly podziękowała krótko i ruszyła we wskazanym, przez kobietę, kierunku.

Otworzyła drzwi i znalazła się w dużym pomieszczeniu, gdzie odbywały się wizytacje. Dostrzegła Sebastiana, siedzącego przy jednym ze stołów i natychmiast ruszyła ku niemu.

– Zakaz zbliżeń. – Poinformował ją strażnik, stojący przy drzwiach.

Dziewczyna pragnęła przytulić Sebastiana, lecz zamiast tego usiadła naprzeciwko niego przy stole, siląc się na lekki uśmiech. Chłopak uśmiechnął się blado.

– Cece... – Szepnął. – Nawet nie wiesz jak ucieszyłem się, kiedy poinformowano mnie, że będę miał gościa.

– Ja również cieszę się, że cię widzę. – Odparła szczerze. – Jak się trzymasz?

– Smutek, złość i niedowierzanie mam już za sobą. – Przyznał Sebastian. – Teraz pozostało mi jedynie zaakceptowanie losu, jaki sam sobie zgotowałem. Ale mniejsza o mnie. Co u ciebie?

– W porządku. – Skłamała. – Niebawem powinnismy dostać wyniki SUM'ów.

– Były ciężkie?

– Ostatnio wszystko jest ciężkie. – Chciała rzec, lecz zamiast tego odparła: – To zależy. Eliksiry nieco mnie przytłoczyły, ale Zaklęcia i Transmutacja poszły mi znakomicie, a przynajmniej tak mi się wydaje.

Przez chwilę rozmawiali jeszcze o szkole. Prowadzili zwyczajną dyskusję, jakby wcale nie znajdowali się w obecnym miejscu. W sali widzeń ze skazańcami.

– A co u Anne? – Zapytał Sebastian.

– W porządku. Profesor Weasley przyjęła ją do siebie. Do momentu aż Anne nie ukończy siedemnastu lat. To bardzo miłe z jej strony. Właściwie ja i Ominis również się tam przenieśliśmy...

– Twoja matka na to przystała? – Zdziwił się.

– Nie rozmawiamy. – Przyznała smutno Cecilly. – Posprzeczałyśmy się. Ale nie mówmy teraz o tym.

Sebastian zasmucił się. Zastanawiał się czy to z jego powodu Cecilly poróżniła się z matką. Spuścił głowę i oznajmił cicho:

– Zrujnowałem was wszystkim życie.

– Ależ skąd! – Zaprzeczyła natychmiast Cecilly i chwyciła jego dłoń.

– Zakaz zbliżeń. – Upomniał ją strażnik, toteż szybko cofnęła rękę, posyłając mu przepraszające spojrzenie.

– Anne pytała o ciebie. – Rzekła po chwili, na co Sebastian uśmiechnął się lekko. – Tęskni za tobą.

– Ja za nią również. Za wami wszystkimi. Czasami mam wrażenie, że to wszystko to tylko koszmar. Mam nadzieję, że za chwilę obudzę się w dormitorium i wszystko będzie jak dawniej.

Cecilly, mimo chęci, nie była w stanie wykrzesać z siebie choćby najmniejszego uśmiechu. Kiwnęła jedynie głową i zmieniła temat:

– Niestety, możemy odwiedzać cię jedynie raz na miesiąc. Przy następnej wizycie będzie ze mną Ominis. Może uda nam się również przekonać Anne, aby z nami przyszła.

– Dziękuję. – Szepnął chłopak. – Słowa nie są w stanie wyrazić tego, jak bardzo jestem wam wdzięczny, że wciąż ze mną jesteście.

Po wizycie w Ministerstwie Cecilly wróciła do domu, w którym od kilku tygodni przebywała wraz z Ominisem i Anne. Dom należał do siostry Matildy Weasley, która zmarła przed cztery laty. Od tamtego czasu stał pusty, do momentu aż wicedyrektorka nie zaproponowała tego miejsca Anne, a w rezultacie także Cecilly i Ominisowi, którzy nie pragnęli wracać do swoich rodzin.

Profesor Weasley, nawet podczas wakacji, większość czasu spędzała w Hogwarcie. Odwiedzała ich jednak często. Bardzo starała się być wsparciem dla Anne i cieszyła się, że ma ona przy sobie dwójkę przyjaciół.

Po powrocie z Ministerstwa, Cecilly była przygnębiona. Wpatrywała się w okno, za którym grupka dzieciaków biegała po polu, bawiąc się w berka.

Anne i Ominis, spoglądali na przyjaciółkę z wyraźną troską. Cecilly siedziała w ciszy, wracając myślami do słów, które wypowiedział Sebastian, na krótko jak opuściła Ministerstwo Magii:

– Zapomnij o mnie, Cece. Dla mnie nie ma już ratunku. Ty musisz żyć. Musisz znaleźć szczęście i iść do przodu.

Jego słowa utkwiły w jej głowie i nie opuszczały jej nawet w snach.

•••