Lantern: Reflection of the Peach Blossoms

Ep-64

["နှုတ်ဆက်ပါတယ်..." ချူဟယ့်က တိုးတိုးလေးပြောလာသည်]

မဟာက သဲကန္တာရာထဲ၌ ရပ်နေပြီး လေပြင်းတိုက်ခတ်သဖြင့်
သူသည် နားကြားမှားသည်ဟု ခံစားမိ၏။

မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ကိုမဟုတ်ရင် တခြားသူဖြစ်ရမယ်။

မဟာက ကျားလော့လော်ရှိရာသို့ လျှောက်သွားကာ
တောင်နံရံပေါ်တွင် ငြီးငွေ့ဖွယ်ထိုင်နေသော ညီဖြစ်သူကို
ငုံ့ကြည့်ရင် ခြေဖဝါးဖြင့် အချိန်အတော်ကြာ
ကန်ကျောက်ခဲ့သည်– "မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

ကျားလော့လော်သည် နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သော်လည်း
အခြေခံအားဖြင့် လွတ်မြောက်မှုတခုအတွက်
အသုံးမဝင်သော သင်္ကေတဖြစ်၏
  "ဘာမှမဖြစ်ဘူး"

"ဘာဖြစ်တာလဲ?"

"ငြီးငွေ့တယ်။"
    
ခုန်ချွယ်မင်ဝမ်၏ စိတ်ရှည်သည်းခံမှုသည် အမြဲတမ်းအကန့်အသတ်ရှိပြီး၊ "ငါ့ကိုဘယ်သူမှမပြောင်းလဲနိုင်ဘူး"လို့  ယုံကြည်သော ကောင်းကင်ဘုံနတ်ဘုရားများနှင့်
အတူတူပင်ဖြစ်၏။  နှစ်ကြိမ်မေးပြီးနောက်တွင်
အဖြေမရှိသဖြင့် သူ့ကိုအပြစ်ရှာရန်ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။
မဟာက သူ့မျက်လုံးတွေကို အန္တရာယ်ရှိစွာ
ကျဉ်းမြောင်းထားလိုက်တယ်။  သူအမေနဲ့
သူ့ညီသာဟုတ်မနေရင် ခုန်ချွယ်မင်ဝမ်ရဲ့
အစာပြွန်ထဲ ချော်ကျသွားမည်ဖြစ်၏။

"ဘာမှားနေလို့လဲ?!"

“…” ကျားလော့လော်က မဟာကိုကြည့်ဖို့
မျက်လုံးပင့်တင်ပြီး အံ့အာ့သင်မှုမပါပဲပြောလာသည်။

“ငြီးငွေ့တာပဲ၊ ထပ်ပြီး ကျင့်ကြံပျိုးထောင်ရင်
အပြုသဘောဆောင်တဲ့ ရလဒ်တော့ မရနိုင်ဘူး၊
အပြုသဘောဆောင်တဲ့ ရလဒ်ရရင် ဒီလိုပဲဖြစ်နေမယ်၊
ငါတို့မိသားစုကဘယ်တော့မှမပြည့်စုံဘူး၊ ငါ့မိဘတွေကလည်း အရောင်မဲ့ ကောင်းကင်မှာ သေသွားနိုင်တယ်၊
မင်းက‌တော့တခြားတစ်ယောက်လိုပဲ..."
    
ကျားလော့လော်က တိုက်ရိုက်ပြောလာသည်။
    
မဟာနှင့်သူ့ညီတို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်
ခဏလောက်ကြည့်နေရင်း မဟာက သူ့ခြေထောက်ကို
လွတ်လွတ်လပ်လပ် မြှောက်လိုက်ကြသည်။