Gönül Işığı

19. Bölüm

Tepkileriniz nasıl olur bilmiyorum ama bu bölüm Melin'e yüklenmeyin olur mu?

Sizi fazla bekletmemek için bölümü bir an önce atmak istedim. Pek kontrol edemedim. Yanlışlar ve ya eksiklikler olabilir. Kusura bakmayın.

Keyifli okumalar 💙

~~~

20 yaşındaydım. Ertesi günü çok önemli bir sınavım vardı ve ona çalışıyordum. Önümde kitaplarım, arkamda canı çıkar gibi ağlayan Nil...

Emzirmiştim, altını da değiştirmiştim... Uyuması gerekiyordu ama uyumuyordu. Sanki bana inat eder gibi bağıra bağıra ağlıyordu.

Susmuyordu...

Ellerimi kulaklarıma bastırmış, gözümden yaşlar akarken önümdeki satırları okumaya çalışıyordum.

Nasıl oldu, bilmiyorum. Bir an... Sadece bir anlık sinirle önümdeki kitabı sertçe kapatıp ayağa kalkarak, yataktaki bebeğe ilerledim.

Sus artık, diye bağırmıştım. Susmayan bebeğe karşı git gide daha da sinirlendiğimi hatırlıyorum... Yeter, bıktım artık senden dediklerimi hatırladığım gibi...

Susmadığını gördükçe benim de ağlamalarım artmıştı.

Henüz 20 yaşındaydım. Terk edilmiştim. Kuralcı, kendi çıkarları için beni evliliğe zorlayan bir aile, yönetmem gereken bir şirket, çalışmam gereken bir ders, sabah gitmem gereken bir okul ve gece boyu durmadan ağlayan bir bebek...

Dayanamadım. Kaldıramadım. Ben özgürlüğüne düşkün biriydim. Zaten üzerimde bana ağır gelen bir sürü sorumluluk varken, bir de bebek eklenmişti...

O gün, o gün hayatımın en büyük pişmanlığını yapmıştım.

Yatakta çığlık çığlığa ağlayan bebeğe bakıp, öl, demiştim. Sadece öl demiştim.

Ben kötü biri değildim. Vicdansız değildim. Yemin ederim değildim. Sadece 20 yaşında genç ve anne olan bir kızdım.

Hayalleri yıkılan, bir daha hayal kurmaya korkan bir genç kızdım.

İnsanlar bir amaç için yaşardı. Bir hayalleri, bir hedefleri olurdu.

Benim hayallerim elimden alınmıştı. Hedefimi hiçe sayıp, kariyerimi kendileri yönetmişti.

Benden geriye ne kalmıştı?

Boş bir beden...

Okuduğum bölümü bile onlar seçmişti. Benim, pilot olmak istediğimi bile bile izin vermemişlerdi.

Her şey üst üste gelmişti ve ben bunu kaldıramamıştım.

Gücüm bir tek yatakta ağlayan bebeğe yetmişti ve ben... Ben kötü bir insan olmamama rağmen, kötü bir anne olarak, kendi çocuğuma, öl demiştim.

Şimdi onun lanetini çekiyordum.

Kızıma, öl demiştim ve kızım ölüyordu.

Hem de günden güne. Yavaş yavaş. Şimdi benim, o gün yaptığım kötülüğü; bugün, kızım çekiyordu.

Ölmesi gereken bendim. O kötülüğümün cezasını çekmesi gereken bendim. Kızım değildi.

Bunun ah'ı böyle çıkmamalıydı. Kızımla sınanmamalıydım.

Hiçbir anne, hiçbir baba evladıyla sınanmamalıydı.

Ben bunu hak etmiştim ama kızım hak etmemişti.