destiny

22

ලන්ච් ටයිම් එකේදි සිද්ද උන දෙයින් පස්සෙ හැමදේම සාමකාමීව තිබ්බා ජංකුක් සර් අපේ කැබින් එක ඉස්සරහින් යන්න පටන් ගන්න කලින්. ඇත්තටම මේ මනුස්සයට මොලයක් කියලා අලයක්වත් නැද්ද මේ විදියට සැරින් සැරේ අපේ සෙක්ශන් එක ඉස්සරහින් එහාටයි මෙහාටයි යන්නෙ. දැන් නම් නැගිට නැගිට වාඩි වෙලාම කොන්දෙ පොට ගිහින් වගේ. ඇයි යකෝ මේ මිනිහා මෙතනින් යන යන සැරේට කොන්ද කාඩගෙන බෝව් කරන්න ඕනෙ අපිනෙ.

Someone - "මාශි... මේ ඩොකියුමන්ට්ස් ටිකට ceoගෙන් සයින් එක අරන් එන්න පුළුවන්ද? "

" අහ්.. ok ඔන්.... "

මෙච්චර වෙලාවක් කුකීගෙ වැඩ වලට හිතින් දෙහි කප කප හිටිය මං හරි සිහියට ආවෙ මගෙ මූණ ඉස්සරහට දික් උන ෆයිල්ස් ටිකක් එක්ක. අද කැෆටේරියා එකේදි උන් දේත් එක්ක ඔෆිස් එකේ ගොඩක් අය මායි ආරයි දිහා බලන්නෙ හරි අමුතු විදියට. ඔව්.. ඒක හරි එයාලට අනුව කම්පැනි ඕනර්ස්ලා ඇවිත් අපි එක්ක වාඩි වෙලා කෑම කන එක අමුතුයි තමයි. ඒත් එහෙමයි කියලා ඒ දේට වෙන වෙන අර්ථකථන දෙන එකත් වැරදියි නේද? වොශ් රූම් එකට ගියත්. ස්ටාෆ් එකේ අනිත් අය ඉන්න තැනට ගිහින් එයාලා එක්ක කතා කරන්න හැදුවත් හැමෝම අපිව දක්කම නොදැක්කා වගේ මගෑරල යන්න පටන් අරන්. හරියට අපිට බෝ වෙන ලෙඩක් තියෙනවා වගේ.

මූණට වචනයක් කතා කරන්න කැමති නැති උනත් අපි නැති තැන එයාලට එකතු වෙලා අපි ගැන කතා කරන්න තියෙන දේවල් නම් ගොඩයි. ඇරත් මට පුදුමෙ මේ මිනිස්සු එක දවසට මෙහෙම වෙනස් වෙච්ච එක ගැන. මාස ගාණක් එකට වැඩ කලත් එක දවසින් ඒ හැමදේම වෙනස් උනා. ඉස්සර හිනා වෙලා කතා කරන අය අද දැක්කත් නොදැක්කා වගේ යනවා. ඇත්තටම ජීවිතේ හරි පුදුමයි. මේ දේ ආයෙත් මට මතක් කලා ප්‍රශංසා වලට වඩා ජීවිතේ පිරිලා තියෙන්නෙ විනිශ්චය කිරීම් වලින් කියන එක.

මට ෆයිල්ස් ටික දීලා මං කියන දේ අහන්නත් කලින් හරි ඉක්මනින් ආපහු ගිය ඔන්නි දිහා බලන් ඉදපු මන් ඔලුව වනලා ජංකුක් සර්ගෙ කැබින් එකට එන්න ආවෙ හැමදේම කලින් තිබුනා වගේ උනා නම් කියලා අද දවසෙ විසිපස්වෙනි පාරටත් හිතන ගමන්.

" may i come in sir.. "

කෝකටත් කියලා එදා ලීසා ඔන්නිගෙ සිද්ධියෙන් පස්සෙ මං කුකීගෙ කැබින් එකට යන්න කලින් දහපාරක් උනත් නොක් කරලා යන්නෙ. බොරුවට අවදානම් ගන්න ඕන නෑනෙ.. එයා ඇතුලට එන්න කියපු නිසා මං ෆයිල්ස් ටිකත් අරන් ඇතුලට අඩිය තිබ්බා විතරයි මට මතක. එක පාරටම මාව ඇදිලා ගිහින් මොකක් හරි තද දෙයක් අතර හිර උනා. හිමීට ඇස් ඇරලා බලද්දි මං දැක්කෙ මං හිටියෙ බිත්තියත් ජංකුක් සර්ත් අතර කියලා.