Rakip ● [bxb]

8- Doruk'un evi

İlk olarak 250 okunma oldu tşk tşk ✌❤ İnş 500 ve 1k yı da görürüz amin

Birkaç bölüm sakince gidecek, şimdilik kaos ve sinir eden şeyler yok o yüzden sakince okuyun lkfmaskfmaow

Bu bölüm ve diğer bölüm kısa bir yemek konusu geçecek haberiniz olsun. Oruç tutanlar için söylüyorum bebeklerim canınız çekmesin diye iftarda veya sonra okuyun isterseniz 💟

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. İyi okumalar ✨

...

Elif ve Mert'i eve uğurladıktan sonra kapıda asılı olan 'açık' yazısını çevirdi ve kapıyı kapatıp içten kilitledi. Pastanede para sayımı yapıp, gelecek ay ekstradan alınması gereken ürünlerin notunu aldı. Buz dolabındaki ürünlerin de iyi durumda olup olmadığına baktıktan sonra personel odasına gitti ve ikizlerin bir şey unutup unutmadığına baktı. Bazı zamanlar telefonlarını veya başka şeylerini unuttukları oluyordu, bu yüzden İhsan kendi kendine böyle bir görev edinip dolapları kontrol etmeye başlamıştı.

Rutinlik olan işleri bittikten sonra sıcaklığından çıkardığı ayıcıklı hırkayı giyip önünü kapattı ve her yerin ışıklarını teker teker kaçırdı. Tezgahın altında duran ve birkaç saat önce ilaçlarını ve bir koşu eve gidip aldığı birkaç parça kıyafetin olduğu çantasını alıp bir kolunu omuzuna geçirdi. Dış kapının önüne gidip derin bir nefes aldı ve son kez pastanenin içine şöyle bir baktı. Yüzünde istemsizce bir gülümseme oluşurken burasının ailesinin ve kendi evinden daha çok 'ev' gibi hissettirdiğini düşünüyordu. 

Dudağının iç kısmını kemirip tekrardan derin bir nefes aldı ve dışarı çıkıp pastaneyi tamamen kilitledi. Önceden dışarı çıkardığı çöp poşetini eline alıp, tam yanlarındaki ara sokakta bulunan çok konteynerine atıp karşıya geçti ve kahve dükkanına doğru ilerlemeye başladı. Dükkanın önünde durup içeriye bir göz attıktan sonra içeriye girmişti. Doruk ona 'işin bittiğinde dükkanın içine gel ve bana haber ver' dediğinden ikiletme gereği duymadan dediğini yapmıştı. Normalde onların çıkış saatine kadar dışarıda, olmadı pastanenin içinde beklerdi fakat Doruk kibarca gelip ona haber vermesini söylemişti.

İhsan içinden tebessüm etti. Bunu sırf İhsan iyi olmadığı için erkenden eve gitsinler diye yaptığını biliyordu. Bu bir tahmin değildi, Doruk bunu kendisi söylemişti hatta. 'Ne kadar daha erken gidersek, o kadar daha çok dinlenirsin' demişti. Bu yaptığı, çok düşünceli ve güzel bir davranıştı. İhsan kendini mahcup hissetmekten alı koyamadı. Kendi işini sırf İhsan için yarıda bırakıyordu. Kim olsa mahcup olurdu.

Tezgahın yanına küçük adımlarla gidip arkasına dönük olan Alper'e seslenmek adına hafifçe öksürdü. Yeşil gözlü adam kafasını çevirip geleni gördüğünde genişçe gülümseyip tamamen ona doğru döndü. "Hoş gelmişsiniz efendim." dediğinde İhsan'da güldü. Çok konuşmuşlukları olmasa da, Alper'in herkese karşı bu yakın ve sıcak tavırları istemsizce karşısındaki insanı etkisi altına alıyordu. Konuşma tarzını duyanlar sanki eskiden beri arkadaş olduklarını sanırdı. Onun bu davranışı aklına Mert'i getirdi. O da aynı bu tarzda konuşur, tanımasa bile karşısındakiyle anlaşmaya çalışırdı fakat Alper'le yan yana konulduğunda Mert daha utangaç ve çekingen bir tipti.

"Doruk işin bitince haber ver demişti."

Alper ona 'biliyorum' anlamında göz kırpıp kafasını çevirdi ve içeriye doğru "Doruk!" diye bağırdı. İçeride kimsenin olmamasını fırsat bilip normalden daha yüksek bir sesle bağırıyordu. "Lan Doruk, İhsan iki saattir içeride bekliyor! Niye adamı bekletiyorsun puşt!" diye bağırdığında İhsan'ın kaşları şaşkınlıkla havaya kalktı. Oysaki geleli en fazla bir dakika olmuştu.