Rakip ● [bxb]

38- Pamuk Şeker

Selammm ☁️💋

İlk olarak, kitabımız 50k ya çok yakın olduğu için şimdiden bunu kutlamak istedim. Hepinize çok teşekkür ediyorum, kitabımı ve karakterlerimi bu kadar çok sevdiğiniz için 😭❤️🏳️‍🌈 İyi ki varsınız 🫂

İkinci olarak ise, yayınlamayı düşündüğüm ikinci kitabıma bu sıralar biraz daha odak vermeye başladım. Bunun yanında bu kitabın ileriki bölümleri kritik ve üstünde çok düşünmem gereken konularla kaplı olduğundan, bölümler birazcık geç gelebilir. Lütfen kızmayın ʕ⁠ ⁠ꈍ⁠ᴥ⁠ꈍ⁠ʔ

Üçüncü ve son olarak ise, taslağımda bir sürü hikaye konusu var. Fakat bunların sadece üç tanesi sağlam konulu ve baştan sona düşünülmüş. Eğer siz de isterseniz, ileriki zamanlarda, bu kitap bitmeye yakınken, bu konuları bir bölümde sizlere konuşup-tartışmak istiyorum. Hangi konu ilginizi en çok çekiyor, hangisini ilk önce okumak istersiniz gibisinden konuşmak istiyorum. Tabii benden başka hikayeler de okumak isterseniz öhm 🐔

Şimdilik bu kadar. Hepinizi büyük büyük öpüyorum 💋

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 🏵️

İyi okumalar 🍓

...

Bir canlının tüm hayatı boyunca ya güzel günleri, ya da kötü günleri olurdu. Bazen bu ikisinin karışımı bir şeyler ortaya çıkar, bazen iyi günler çok iken bazen iyi günler çok olurdu. Bir gün hayatında yaşadığın en güzel an olur, sevinçten ağlardın. Ertesi gün ise hayatının en kötü günü olur, bu sefere de üzüntüden, sinirden veya kederden ağlardın.

Mert ise şu an ağlamıyordu ama günlerdir ağladığı kadar, hayatında hiç o kadar fazla ağlamamıştı. İhsan'ın evine en son gitmelerinden bu yana iki gün geçmişti ve iki gündür evde huzur yoktu. Sürekli bir bağırış, kavga ve gürültü vardı. Elif ve babaları arasında en küçük şeyde bile ortaya kavga çıkıyordu. Herkes çok gergin ve sinirliydi. Pastane yandıktan sonra babası ve annesi, en çok babası, en azından bundan sonra daha düzgün bir iş yapabileceklerini söyleyip duruyordu. Ne 'geçmiş olsun' demiş, ne de rahatlatmak adına 'halledilir' gibi şeyler söylemişti. Can güvenleri için tabii ki de endişelenmişti ailesi ama bu iş sadece endişelenmekle bitmiyordu. Kendi kanından ve canından olan biri için endişelenmek bir başarı değildi zaten.