Rakip ● [bxb]

39- Yaşamak

Selam (⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠)⁠❤

Aşağı yukarı 50. Bölüme kadar hikaye devam edecek. Finali de o zaman verebilirim eğer aklıma başka bir konu gelmezse ama büyük ihtimalle on bölüm sonrası final. Çok kalmadı 🫂

Ama özel bölümler yapabilirim istek olursa ehe 🦆

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ❤️

İyi okumalar 🍓

...

Hayat neydi?

Hayat ne için yaşanırdı?

Yaşamanın anlamı neydi?

Bu sorulara herkes cevap verebilirdi belki ama cevaplar birbirilerinden çok farklı olurdu. Aynı kelimeler kullanılsa bile, anlamları kişiden kişiye değişir ve iki farklı insan asla aynı şey için yaşamazdı. Aynı hayatları yaşamadıkları ve düşünmedikleri için de cevapları sözel olarak aynı olsa bile, gerçek anlamından her zaman uzak olurdu.

Hayatın, yaşamın ve insanların birçok seçeneği, gidebileceği yollar vardı. Hayatımız aslında kelebek ve domino etkisiyle şekilleşiyordu. Her yaptığımız şeyin, söylediğimiz sözün ve düşündüğümüz senaryoların bir devamlılığı ve sonucu oluyordu. Bu sonuçlar ve devamlı gelişen olaylar her zaman güzel olmasa da, hayatımızın anlamını anlamamızda bize yardımcı oluyordu.

Bu tür sorulara herkes cevap verebilse bile, bir kısım vardı ki 'hayatın anlamı yok' derdi. Kendi açılarından bakıldığında bunu demek gayet normaldi çünkü hayatın acımadığı onca güzel insan vardı ki, hayattan nefret etmiş. Hayattan bıkmış, bıktırılmış. Yaşamak istemiş ama yaşam enerjisi zorla çalınmış. Sağlam basmak istediği yer ayaklarının altından başkaları tarafından çekilmiş. Nefes almak istemiş ama başkalarının kirli elleriyle burnu ve ağzı kapatılmış.

Hiç kimse dünyaya mutsuz gelmez, mutsuz edilirdi.

Ha hayatın başında, ha çocuklukta, ha gençlikte, ha yaşlılıkta...

Fakat bazı insanlar ellerinden alınan huzuru ve mutluluğu bir şekilde geri almayı başarmıştı. Ya kendi kendine ya da başkalarının yardımıyla. Bazı insanlar ise asla mutluluğu elde edememişti ve bunun sonucu olarak yaşamaktan bıkmıştı. Hayat acı vermemeliydi, sizi açık kollarla kucaklamalıydı.

Bir insanın hayatı huzurdan ve mutluluktan daha çok acıyla kaplı olunca dayanamıyordu, son vermek istiyordu. Son, bilinmezliklerle kaplı olsa bile hayatın verdiği acıdan daha cazip geliyordu.

İhsan için ise...

Onun bir cevabı yoktu.

Hayatı 'süper kötülüklerle' dolu olmasa bile, iyi de değildi. Seveni, sevdiği, destekçisi ve yanında her zaman olanlar var mıydı? Vardı. Fakat bazen yanındaki insanlar yetmiyordu, kendi kendini birazcık da olsa düzeltmen gerekiyordu ki yanındakiler de aynısını yapabilsin. Açılmayan kapıyı zorla kırıp içeri girmek hiçbir zaman için iyi bir fikir olarak görülemezdi.