Rakip ● [bxb]

35- Kıyamet

Heyoo!!

Bindik bir alamete, gidiyoz kıyamete arkadaşlar.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ❤️

İyi okumalar🍓

...

Hamur yapma, hamuru kurabiye ve pasta yapma, fırına atma, hazır olduktan sonra süsleme gibi rutin işler bir pastane için günlük şeylerdi. Birçok şefin eli alışık olduğundan çoğu zaman bu rutin işler, bebek işi gibi gelebiliyordu. Nitekim İhsan için de öyle olmuştu, alıştıktan sonra. Fakat şu birkaç gündür hiç olmadığı kadar her şeyi yapmakta zorlanıyordu. Bugün normalde geldiği erken saati geçmiş, kendini zar zor yataktan kaldırıp pastanede işlerine başlamıştı. Vücudu bitik hissediyor ve hiçbir şey yapmak istemiyordu. Bu yüzden de yaptığı işler yavaştı ama bu önemli değildi. Haftalık siparişlerin çoğu zaten neredeyse hazırdı.

Önemli olan, İhsan'ın normalde hiç bu şekilde davranmıyor oluşuydu. Fakat ailesiyle olan tartışmadan sonraki günler, dört gün, hiç olmadığı kadar cansızdı. Doruk'la konuşurkenki halinden bile daha kötüydü ve etrafındakiler bunu görebiliyordu.

Doruk, İhsan'ın halini gördükçe daha çok araştırma yapıyor ve telefon görüşmeleri ayarlamaya çalışıyordu fakat ya istediği psikologlar tatilde oluyor ya da en yakın randevunun birkaç ay sonraya olabileceğini söylüyordu. İhsan günden güne, hatta dakikadan dakikaya daha da kötü görünürken birkaç ay sonraya verilen randevu neye yarardı?

Bazı psikologlar vardı çok konuşulmayan ama onlar için yazılanları okuduktan ve hastalarla konuştuktan sonra İhsan'ı oraya silah zoruyla bile götürmezdi. Denilene göre bazıları dinliyor ama öğüt vermek yerine 'kendin çözmelisin', 'sana bağlı', 'kafanda kurmaktan vazgeçmelisin' tarzında şeyler söylüyordu. Diğerleri ise direkt psikiyatriste yönlendiriyor ve hiçbir şekilde ilgilenmek istemiyordu. Böyle insanların yanına sevgilisini götürme fikri, anlamsızdı.

O yüzden neredeyse hiç uyumadan doğru düzgün psikologlar arıyor ve randevu almaya çalışıyordu. Şimdiye kadar elinde bir hiçle kalsa da, vazgeçmeye niyeti yoktu. İhsan azıcık da olsa iyi hissedene kadar her şeyi yapmaya çoktan hazırdı.

Mert ve Elif ise İhsan'ın halini gördükçe üzülüyor ve hep 'iyi misin' tarzında sorular soruyorlardı. İhsan'ın verdiği cevap ise hep 'iyiyim' oluyordu ama iyi olmadığını o da biliyordu. Fakat, kişi iyi olduğunu söylüyor ve dertlerini paylaşma gibi bir istekte bulunmuyorsa o kişiyi zorlamak gibi bir şey söz konusu değildi. Böyle durumlarda tek yapılabilecek şey, kötü görünen kişiyi izlemek ve kendi rızasıyla içindekileri dökmesini beklemekti.

Elif birkaç gündür yaptığı gibi, önündeki pasta süsleme işini yarıda bırakıp kafasını çevirdi ve omuzunun üstünden İhsan'a baktı. Genç adam, elinde tuttuğu kremayla dalgınca duruyordu. Dalmadan önce önündeki pembe pastaya gül şeklinde dekorasyon yaptığı belliydi.

Normalde esmer olan teni stresten mi yoksa fazla düşünmekten mi olsa gerek, daha beyaz ve İhsan için oldukça sağlıksız bir tonda duruyordu. Gözlerindeki ışık eskisi gibi parlamıyor ve neredeyse hiç gülmüyordu. Sadece birkaç kez ikizlere zoraki bir şekilde gülümsemişti o kadar. Tabii o, ikizlerin zorla gülümsediğini fark etmediğini sansa da ikizler sandığından daha zekiydi. Ayrıca yılların getirdiği bir aile bağı vardı aralarında, nasıl olur da aile üyelerinin birindeki değişiklikleri fark etmezlerdi?

Genç kız derin bir nefes alıp, üzgün bakan gözlerini düzeltmeye çalışıp elindekileri tezgahına bıraktı ve İhsan'a doğru yürüdü. Sol tarafında durup İhsan'ın tezgahına yaslandı ve düşünceler diyarında olan adamın suratına baktı. Hasta gibi görünüyordu ama bu hastalığın virüs veya bakteri nedeniyle olmadığı belliydi. Psikolojik olarak iyi olmadığınızda da vücudunuz 'hasta' etkilerini vücudunuzda gösterebilirdi. Bu bağışık sisteminin kendini korumaya çalışma sonucu oluyordu fakat neyden koruduğunu o da pek bilmiyordu.