Hello herkese merhaba ben geldim ! 😅
Bölüm biraz gecikti ama gerçekten çok güzel olduğuna inandığım bir bölümle geldim.
Yorum ve oylarınızı esirgemeyin olur mu 🤗
Keyifli okumalar canolaaar
- Aç bakalım gözlerini
Arabadan indiklerinden beri neredeyse 5 dakika yürümüşlerdi . Gökmen'in gözlerini kapatmış olduğunu düşününce , 5 dakika sanki yarım saat gibi geçmişti. Sonunda Gökmen'in söylediği şeyle gözündeki bandajı seri hareketlerle çözmüş , gözlerini kırpıştırıp bakmıştı etrafına .
Bir süre etrafa göz gezdirdikten sonra Gökmen'i üzmemek için gülüşünü yüzüne yerleştirmeyi ihmal etmemişti ama burası bir karakolun bahçesiydi , sürpriz neydi öyleyse?
Acaba Gökmen'in kayıp kardeşi yıllarca hapiste kalmış ve bugün kurtulmuş muydu ? Sürpriz bu olabilir miydi ?
Düşündüğü şeyle saçmaladığını fark etmesi geç olmamıştı, ve sormadan da öğrenemeyecekti neden burada olduklarını .
- Korkuyorum sormaya ama neden burdayız ?
Sorduğu soruyla Gökmen genişçe gülümseyip bir adım yaklaştı Zeynep'e.
Gözleri parlayarak baktığı kadının gözlerinden uzun süre çekmedi bakışlarını . Daha sonra karısının elini tutup muzurca sordu .
- öyle mi , korkuyor musun ?
Kocasının muzipçe sorduğu soruya onu memnun ederek karşılık vermekten çekinmedi Zeynep , keşke hep böyle olsaydı kocası ama en azından o böyleyken mutlu olabilirlerdi .
- Öylesine söyledim, yani sen yanımdayken korkmuyorum tabiki. Ama gerçekten merak ettim, neden burdayız?
O an karısını kendine doğru çekip kısa bir an sarıldılar sonra kimse görmeden ayrıldı.
- Öğreneceksin şimdi , gel hadi !
İlerleyen kocasının arkasından merakla gitti. Ne çeviriyordu öyle merak ediyordu ki.
- Sen burada otur tamam mı, hemen geliyorum.
Koridorda Gökmen'in gösterdiği bekleme koltuklarından birine oturdu Zeynep. Gökmen'in bir odaya girdiğini gördükten sonra beklemeye devam etti sessizce. O sırada aklından tonla ihtimal geçiyordu ama az sonra göreceği şey aklının ucundan dahi geçmemişti.
Gökmen odadan çıkmış , karşısında polis üniformasıyla duruyordu.
Bir süre ne diyeceğini bilememiş , öylece bakakalmıştı ki , Gökmen'in seslenmesiyle bunu bile yeni fark etmişti.
- Bir şey demeyecek misin ?
- Gökmen, çok şaşkınım yani bu ne demek oluyor ? Sen ne ara ..
Aklına gelenle sözlerini yarıda kesti Zeynep. Bunlar sonra da konuşulabilirdi , şuan kocasına üniformanın ne kadar yakıştığından falan söz etmesi gerekirdi değil mi .
Bir anda Gökmen'in boynuna sarılıp içten bir şekilde övdü kocasını.
- Çok yakışmış , çok !
- Mülakattan geçene kadar sana söylemek istemedim , artık polis bey diyeceksiniz Zeynep hanım :)
Kocasının söylediği şeyle ondan ayrılıp yalandan kızar gibi yaptı . Bunca zaman nasıl anlamamıştı hayret ediyordu kendine .
- Bana sadece polis okulu okuduğunu söylemiştin , işler bu aşamaya ne ara geldi acaba polis bey ?
Düşündükleriyle ciddileşti Gökmen, öyle kolay olmamıştı tabi hiçbir şey.
