na łonie rodzicielki spoczywam
gdy kochankowie nade mną fruną
niosąc hymn doniosły stworzenia
który dla serca jak kołysanka
dęby szlachetne na straży stoją
broniąc wzrok i kończyny mizerne
kiedy w płucach wietrzyk wiruje
łącząc ciało kruche z mą matką
i gdy me dłonie zimne zatapiam
w tej burzy kwiatów wiosennych
czuję jak mnie do siebie wzywa
ta jedyna co życia mi dodaje
ratując serce spokojem wiecznym
a jedynie podziwu mego oczekuje
względem jej sztuki nieogarnionej
18.04.2023
CZYTASZ
pióro martwego kwiatu
Poetryod czasu do czasu zdarza mi się złapać za pióro i napisać jakiś wiersz, także zapraszam serdecznie do czytania :D wszelkie komentarze i polubienia są mile widziane
