Amon (Tom Riddle)

15 SENENİN ARDINDAN

Karıştığı için notu buraya da ekliyorum. Pus'un devam kitabıdır. Bazı şeyler havada kalacağından başlamadan önce ilk kitabı okumanızı şiddetle tavsiye ederim. İlk kitaba profilimden ulaşabilirsiniz.

----------------------------------
11 Haziran 2014

Irondale isimli büyücü kasabasında, göl'ün üstüne yerleştirilmiş harika manzarası bulunan bir pub'un bar kısmında, gökyüzünün altında, yanında, kumral düz saçlı, ela gözlü bir büyücüyle koyu bir muhabbete tutulmuş kadın, ılık bir yaz akşamının ve çalan şarkıların tadını çıkarıyordu.

"Tarih için ne diyorsun?"

Soruyla birlikte içkisinden genzini yakacak kadar büyük bir yudum almış ve düşüncelere dalmış olan Lyncia, kendini toparlayarak bir şeyler geveledi. "Okulun açılmasına çok az kaldı. Şimdi bir şeyler planlasak da yetişmez. Hem kışları daha çok severim biliyorsun Richard." Dedi, parmağındaki nişan yüzüğüyle oynayarak. Zaten her şeyi erteleyebildiği kadar ertelediğini biliyordu. Düğünü ise tüm sevdikleri tarafından dört gözle beklenen bir şeydi.

Adam ise kadının eline uzanmış hafifçe tutmuş, çekici yüzüne yayılan gülümsemesiyle konuşmuştu."Pekala ama McGonnagall'dan kış tatilinden daha uzun bir izin almayı başarmalısın. Bal ayı için."

Lyncia ise adamın son cümlelerini duymamıştı bile. Zira az önce geçmişten bir hayalete benzeyen siluet bar'ın hemen girişinde kaybolup görünür gibi olmuştu.

"Lyncia?" Dedi Richard kaşlarını kaldırarak öylece dona kalmış kadına bakıyordu.

"Elbette." Diye zorla gülümsedi kadın, neye cevap verdiğini bile bilmiyordu. Az önce gördüğünün gerçek olup olmadığına kafa yoruyordu beyni. Gözlerini bir an sakinleşmek istermiş gibi kapattı. Yeniden açtığında, az önce baktığı yönde, barın hemen girişinde, ahşap merdivenlerin yanında on beş sene önceye ait birini gördü. Tom Riddle'ı.

"Bir şey mi oldu?" Richard'ın kaşları, kadının hareketlerine anlam veremediğini gösteren bir ifadeyle çatılmıştı.

"Hayır. Olmadı. Sadece eski bir arkadaşımı gördüm sandım" dedi adama gülümsemeye çalışarak. Oysa kalbi çok uzun süredir çarpmadığı gibi çarpmaya başlamıştı. Her bir parçası gidip bakması için ona yalvarıyordu. "Müsadenle, bir bakıp geleceğim." En sonunda, daha fazla dayanamamıştı. Adamı cevabını beklemeden, kafası karışmış vaziyette öylece barda bırakarak, Riddle'ın artık görünmediği girişe doğru yönelmişti.

Barı kasabanın kalanından ayıran merdivenleri indiğinde etrafına bakındı. İlerideki sokak lambasına dayanarak kollarını kavuşturmuş duran Riddle'ı fark ettiğinde, son derece karmaşık duygular içindeydi artık. Bu o olmalıydı. Ona benziyordu. Bir zamanlar tanıdığı ve onu öylece bırakıp kaybolan on sekiz yaşındaki çocuğun otuz iki yaşındaki haliydi sadece. Siması, saçı, yüzü, her şeyi neredeyse aynıydı. Yalnızca, tüm vücut hatları iyice oturmuş, yetişkin bir adamın cüssesine ulaşmıştı.

Yaşadığı tereddüt içinde yanına ilerledi. Aslında onu yaşanan onca şeyden sonra öylece bırakmış biriyle konuşmak istemiyordu. Kendisine Riddle'ın söylediği gibi bir hayat kurmuş, yoluna bakmış, hayatına binbir zorlukla devam etmişti. Aradan geçen zamandan sonra, halen çok kızgın, çok kırgındı. Yine de ayakları söz dinlemiyordu.

Riddle ise ona yaklaşmakta olan kadına bakıyordu durmaksızın. Kadın yanına ulaştığında bir süre hiç konuşmadan birbirlerine baktılar.

"Neden döndün?" Diye sessizliği bozdu Lyncia. Sesinin bir yabancı gibi çıkmasına özen göstermişti.