Amon (Tom Riddle)

DAĞILAN KEMİKLER

Kış Tatiline Bir Kaç Gün Kala

"TOM!"

"TOM UYAN!" Lyncia gecenin ortasında Riddle'ın kapısını olağanca gücüyle vuruyor, dağınık saçları endişeyle çarpılmış yüzünün bir kısmını kapatıyordu. Kapı bir klik sesiyle gıcırdayarak ardına kadar açıldığında Riddle'ın anlam veremeyen bakışları kadınla buluştu.

"Ne oluyor? Sakin-"

"Olamam. Bunu görmelisin. Bir şey oldu." Dedi kadın son derece tedirgin biçimde."

Riddle ise üzerine sabahlığını geçirdikten sonra Lyncia'nın peşine düştü.

"Ne olduğunu söyleyecek misin? Apar topar koridorlarda koşturacak kadar ne olabileceğini merak ediyordu.

"Görürsün." Dedi kadın telaşla, koşar adım Ana kulenin birinci kat merdivenlerini inerken.

Çok geçmeden, Riddle'ın çok iyi tanıdığı birinci kattaki kızlar tuvaletinin önünde durdular. Profesör McGonnagall ve Flitwick de oradaydı. Yüzleri hayli düşük ve endişeli görünürken, Minerva'nın bakışları Riddle ile buluştu. Ne diyeceğini bilmiyormuş gibiydi.

"Sen de bak." dedi kapıyı işaret ederken. Onlardan başka kimsenin girmemesi için mühürlenmiş kapının üzerindeki büyüyü kaldırdı.

Riddle ise merak içinde tuvalete ilerledi. O istemediği sürece odanın açılması gibi bir şey söz konusu olamazdı. O da açmadığına göre, birinci kattaki kızlar tuvaletinde herkesi dehşete düşürecek kadar ne yaşanmış olabilirdi ki? Üstelik içinde canavar da yoktu.

Kapıyı iterek içeri girdi. Gördüğü manzara karşısında yüzü dehşet içinde çarpıldı. Her taraf yıkılmıştı. Yerlere yıllar önce Sırlar Odasında Harry Potter tarafından öldürülen basilik'in kemikleri dağılmıştı. Gözleri, bir zamanlar sırlar odasının girişi olan ve şimdi içine göçmüş vaziyette yerin altına giden çukuru göz önüne çıkaran muslukların eskiden olduğu yere takıldı.  Diğerleri de peşinden içeri girerken konuştu. "Bu- bu mümkün olamaz!"

"Oldu." Dedi Minerva hafifçe eğilmiş vaziyette çukurdan aşağı bakan Riddle'ın yanına gelerek. Tamamen yıkılarak ya da patlatılarak açılan musluklardan arta kalanlara bakıyordu. Normal büyülerle burayı bu hale getirmek imkansızdı.

"Siz nasıl öğrendiniz?"

"Mrytle söyledi. Yarım saat önce aniden odamda belirerek uyandırdı beni." Dedi Minerva. Riddle'ın bu adı duyması hoşuma gitmiyordu. İçinde yatan yara ve pişmanlıkları deşiyor gibiydi.

"Kimseyi görmemiş mi?"

"Hayır anlamadığı bir şeyler mırıldanan birini duymuş, bakmaya korkmuş. Sonra sesleri duyup doğruca bana geldi."

Riddle kızın neden korktuğunu anlamıştı. Yeniden ölemezdi ama onun için büyük bir travmaydı. Bir zamanlar o da onun anlamadığı bir şeyler söylemişti. Fazlasıyla pişman olduğunda iş içten geçmişti. "Bu çatal dili değil." Diye cevapladı aniden. İç hesaplaşmalarının sırası değildi. "Geri çekilin."

Diğerleri dediğini uygularken çatal dilinde konuştu. Odanın girişine komut veriyordu ancak etrafa dağılan tek bir taş bile kıpırdamıyor, işe yaradığını gösterir tek bir hareketlenme olmuyordu.

"Salazarın büyüsü bozulmuş. Odaya artık etki etmiyor. İçeriye bakmak zorundayım." Dedi bakışlarını çevirirken.

"Birlikte bakalım." Dedi Minerva deliği süzerken.