Amon (Tom Riddle)

ALEXANDER

Kasım 1998

Bembeyaz mermerlerin ve sayısız sütunun süslediği geniş, karşıt renklerle döşenmiş odada, duvarlara asılan çoğu rönesans döneminden kalma sayısız, büyüklü küçüklü portrenin arasında, elindeki asayı sıkıca kavramış olan on sekiz yaşlarındaki çocuk, önünde duran ufak kırmızı küreye dikkatlice bakıyordu. Arkasındaki kocaman kapılar açıldığında kimin geldiğini görmek için bakışlarını çevirdi. İçeri girmekte olan uzun boylu, bembeyaz cübbesinin içerisinde yüzüne işlemeli gümüşi bir maske geçirmiş olan adam çocuğa doğru ilerledi.

"Elinle dene." Dedi neredeyse buyurgan bir tonda.

Kahverengi kıvırcık saçlı çocuk başıyla onaylayarak elini küreye doğru uzattı, ela gözlerini neredeyse hiç kırpmadan bakarken, küredeki kırmızı enerji hafifçe titredi.

"Konsantre ol Alexander!"

Çocuk, ikinci bir emirle daha da kasılmış ve neredeyse tüm vücudunu sıkıyormuş gibi görünürken, küreye doğru uzattığı eli hafifçe titriyordu. Kızıl bir ışın küreden çıkarak havada asılı kaldığında, çocuk tuttuğu nefesini bıraktı.

"Senin yaşındayken güce hakim olmayı öğrenmiştim." Dedi maskeli adam. Sesi küçümser gibi çıkarken, odanın biraz ilerisindeki tahtına doğru ilerledi. Yerden tavana dek uzanan geniş camlara resmedilmiş sayısız vitray'ın rengarenk camlarından giren ışıklar oturduğu yere vururken, çocuğun ifadesiz bakışları eşliğinde yerine oturdu. Oturduğu yerden beyaz eldivenli elini küreye uzattı. "İzle!"

Kırmızı ışın bu defa hiç zorlanmadan kürede titreşip ayrılmaya başlarken, bir kısmı kopup havada çocuğa doğru ilerlemeye başladı.

"Ne zaman başlayacak?" Diye sordu çocuk sessizliğini bozarak.

"Yakında. Halen yerini bilmediğim bir kaç bölge var." Diye cevapladı adam. Çocuğun ne demek istediğini anlamıştı.

"Orada mı?" Alexander, üzerinde asılı duran kızıl ışıklara aldırmadan adama doğru ilerledi. Tahtın hemen alt kısmına yerleştirilmiş krem işlemeli koltuklardan birine kendisini bıraktı.

"Harita Çemberi orada. Yerlerini gösterecek. Sen de hazır olmalısın. Bu halin yetersiz."

"Ona güvenemezsin baba." Diye çıkıştı çocuk birden. Sanki sinirlenmişti. "O bizim gibi değil. Güce elini sürmemeli. Öğrenmemeli. Bunu hak etmiyor!"

"Bizim gibi olduğunu ya da hak ettiğini söylemedim Alex. Okul onun kontrolünde. Oraya başka türlü erişim sağlayamayız."

"Neden? Ondan çok daha güçlü değil miyiz? Onun bilmediği çok şey biliyoruz! Kendine komik bir isim bulan basit bir büyücü sadece. Voldemort." Diye hıhladı çocuk. Beyazlar içindeki adam, çocuktan tarafa kafasını çevirsede tek kelime etmedi." Neden çekindiğini anlamıyorum. Gidip hepsini yok etmeliyiz!"

"Ben kimseden çekinmem!" Dedi maskesinin ardından konuşan ses. "Düşmanlarını hafife almamalısın. Kim olursa olsun."

Karşısında tüm heybetiyle dikilen babasına kısılmış gözlerle bakan Alexander, tek sorununun henüz bulunmamış güç kaynakları olduğunu sanmıyordu. Dilinin ucuna gelen başka şeyler vardı ancak söylemedi. "Ona öğretiyi bahşettin. O manyağın senin oraya ulaşmanı sağlayacağını düşünüyor olamazsın. Kendisine isteyecektir."

"Her şey planıma göre işliyor! Ona tüm gerçekleri anlattığımı mı sanıyorsun?" Maskelinin sesi gittikçe sertleşiyordu.

"Gücü kullanmayı öğrenmedi mi?"

"Hiç bir işine yaramayacak kadarını."

"Fazlası olduğunu biliyor-"

"Yeter!" Diye bağırdı buz gibi bir sesi kocaman odada yankılanırken, havada asılı duran kızıl ışıklar titreyip şimşek gibi çakmaya başlamıştı.

"Sorunu biliyorum." Dedi çocuk birden. Babasının neden aciz duruma düşüp, zavallı bir karanlık büyücüden medet umarak pazarlık yapacak hale geldiğini biliyordu. "Sorun gücün tamamını kaldırabileceğinden emin olmaman. Şimdi bile tam olarak kullanamıyorsun. O yüzden saldırmıyorsun. Değil mi?" Fazla ileri gittiğini biliyordu.

"Çık dışarı!"

Kıvırcık saçlı çocuk, kaskatı kesilmiş suratıyla, yerinden rüzgar gibi kalkarak devasa kapıların dışına çıktı.

--------------------

Yazarın notu: ara kısımda neler olduğunu pus'a ek bölüm olarak ekleyeceğim :p ya da buraya. Hangisi daha iyi olur bilemedim...

Bu aralar çok yoğunum hafif aksayabilir bölümler : (