Geçici zevkler,hevesler,kalp kırıkları yarım kalan aşklar,körelmiş duygular...
Kökenlerin Mystic Falls'a gelişiyle herkesin hayatı altüst olmuştu. Stefan,Elena,Damon,Bonnie,Caroline...
Hepsi Klaus'un başlarına gelebilecek en kötü şey olduğunu düşünü...
Cadılar Elijah'ın ricası ile ikiliyi yalnız kalabilecekleri bir yere götürüp, bir süreliğine yanlarından ayrılmışlardı.
Adam nereden konuşmaya başlaması gerektiğini bilmiyordu, tüm bu olanlar gerçek dışı geliyordu. Gözleri Amaris'e kaydı.
Yutkundu.
Onu gerçekten çok özlemişti. Korkarak da olsa konuşmaya başladı.
"Amaris."
Amaris kafasını kaldırmamıştı. Dakikalar geçmesine rağmen hala kafası önünde öylece oturuyordu.
"Bu çocuk... Yani çocuğun,babası nerede? Onu bulursak bu saçmalık da eminim ki-"
"Sence çocuğun bir babası olsaydı çoktan ona haber vermez miydim?"
Elijah, anlamayarak baktı.
"Ne demek istiyor-"
Sinirle kafasını kaldırdı. Kriz geçiriyor gibiydi, çığlık çığlığa konuşmaya başladı.
"Ne demek istediğimi bende bilmiyorum. Nasıl hamile olabilirim aklım almıyor. Neyim ben Meryem Ana mı? Birliktelik olmadan çocuk olur mu? Bir de senin çocuğunmuş olaya bak! Ben...Ben...Ben!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elijah kızın omuzlarını tuttu ve kendisine çekti, sarıldı. Amaris bunun etkisiyle istemsizce ağlamaya başlamıştı. Hıçkırarak ağlıyordu.
"Ben...ben... ben gerçekten hamile olamam. Olmaz...hayır... nefret ediyorum."
Adam usulca kızın saçlarını okşuyordu, sakinleşmesi için. Bir kaç dakika sonra bu taktiği işe de yaramıştı. Ama cevaplanmayan o kadar çok soru vardı ki.
Amaris hıçkırıklarının kesilmesinin ardından uzaklaştı aniden. Omuzlarından ittirdi Elijah'ı.
"Uzak dur."
Sert bir sesle konuşsada hareketleri sert değildi. Oldukça yumuşak bir şekilde ittirmişti. Elijah kızın yüzünü görme fırsatı elde etmişti.
Yan yana duruyorlardı, aralarında bir baş mesafesi ya vardı ya da yoktu.
