Liefde op het eerste gezicht

De ergste gymles tot nu toe

Oh nee, het is vrijdag. Vandaag weer gymles. Misschien heb ik geluk en kiest Ryan vandaag weer voor die andere jongen. Met die gedachte sta ik op. De lessen zijn vandaag niet bijzonder. Dan is het tijd voor de gymles. We zitten vandaag in een andere gymzaal. Die heeft twee kleedkamers. In de ene zitten de jongens en in de andere de meiden. Wij hebben binnen gym en de meiden buiten. We hebben een of ander spel, waarbij je getikt kan worden. Je bent veilig als je bovenin het klimrek klimt en daar gaat zitten. Dit mag maximaal 1 minuut en dan moet je weer naar beneden. Hoe het komt weet ik niet, maar iedere keer is Ryan mijn tegenstander. Ik wil in het klimrek klimmen. (Zolang je nog niet zit, mogen ze je proberen naar beneden te trekken, zolang het maar wel veilig gebeurt.) Ryan ziet dat en trekt mij aan mijn broek naar beneden. Alleen trekt hij niet alleen mijn broek omlaag, maar ook mijn onderbroek. Daar sta ik dus in mijn blote kont. Volgens de leraar was dat "per ongeluk". En dat moet ik geloven? Nee. Ryan doet dat opzettelijk. Ryan is niet in de buurt, dus ik klim weer in het klimrek. Alleen had ik niet gezien dat een van de hulpjes van Ryan in de buurt was en die is blijkbaar door Ryan geïnstrueerd, want ook hij trekt mijn onderbroek mee naar beneden. En de leraar, die was toevallig niet op aan het letten. Ryan klimt zelf een keer in het klimrek (wat voor nut dat heeft weet ik niet, want niemand durft hem te tikken) en iedereen laat hem zijn gang gaan. Ik sta te ver weg. Tegen de tijd dat ik er ben, zit hij al in de top. Ik ben niet de enige bij wie de onderbroek ook omlaag wordt getrokken. De jongen die bij handvaardigheid het doelwit was van Ryan ook. Na nog een paar keer doelwit van Ryan en zijn kornuiten te zijn geweest is het tijd om te douchen. De douches zitten tussen de twee kleedkamers in. In principe zijn de twee delen gescheiden, maar tegen het einde zit een doorgang waarbij je van de ene kant naar de andere kan lopen. Dat wil nog niet zeggen dat je naar de andere kant mag lopen om te kijken naar de meiden die douchen. Dat mag alleen als in beide kleedkamers jongens zitten. Ik loop de douche in en ik zie Ryan niet, maar ik zie Hans (de jongen die gepest wordt) ook niet. Vlak daar na komt Ryan vanuit de meidenkant aangelopen met een deel van zijn kornuiten. "Ah, daar is Ribbenkast. Ik was je al kwijt." Vervolgens wordt ik vastgepakt door de kornuiten van Ryan en pakt Ryan mij bij de benen en sleurt mij mee naar de meiden. Dan wordt ik naar voren geduwd samen met Hans, zodat wij tussen Ryan en zijn vrienden. Ze gaan zo staan dat Hans en ik er niet langs kunnen. Ik ga staan, maar probeer wel mijn edele delen te verbergen. Hans doet hetzelfde. We proberen terug te gaan naar onze kleedkamer, maar dat lukt niet. Totdat een van de meiden zegt: "Laat ze maar gaan. Ze hebben nu wel genoeg geleden." Hierop gaan Ryan en zijn vrienden aan de kant en kunnen wij terug naar het jongens deel. Klagen bij de gymleraar heeft nooit nut, want die ziet niks en hoort niks, dus gelooft niks. Volgende keer als ik ga douchen na het gymmen, neem ik een handdoek mee. Ik vraag aan Hans of hij tijdens andere lessen ook gepest wordt. "Ach, laat hem gewoon zijn lolletje hebben, dan is het pesten het snelst voorbij" zegt hij. Iets zegt mij dat hij geen gelijk heeft. Nog even pauze en een uurtje les en mijn eerste schoolweek zit er op. Een schoolweek om met gemengde gevoelens naar terug te kijken. Ik heb een nieuwe vriend leren kennen, ik ben lid van de toneelgroep en een leraar is de opa van een ploeggenoot van mijn broertje en steunt zijn kleinzoon door dik en dun met het voetbal. Aan de andere kant, ben ik een van de slachtoffers van een pestkop op school. En die lijkt in ieder geval door de gymleraar gesteund te worden. Thuisgekomen, kom ik in een leeg huis. Roan is bij Tim aan het spelen en mijn zusje heeft een extra balletles. Ik ga naar mijn kamer en start mijn laptop. Ik krijg van alle ouders het verzoek hun kind in te schrijven. En of ik ook wil vragen of de vaste coach van onze team, onze coach mag blijven. Volgens mij ben ik officieus benoemd tot de secretaris van mijn broertjes team. Ik schrijf iedereen in en bel de voorzitter met de vraag omtrent "onze coach". Het bestuur had dit al besproken en als wij akkoord gaan met een assistent trainer. Een jongen die in het eerste gespeeld heeft, maar door een blessure niet meer kan spelen (en nu trainer wil worden). Ik geef aan dat dit geen probleem zal zijn. Ik informeer meteen de ouders. Dinsdag is de eerste training. Ik krijg het telefoonnummer van de coach en mag hem gaan informeren. De coach zal dinsdag op het veld aanwezig zijn en heeft geen moeite met de assistent trainer. Mijn moeder komt vroeg thuis met mijn zusje. "De lerares is flauwgevallen, toen is de les gestopt." legt ze me uit. "Och, dat is balen voor Roxanne." zeg ik. Ik zie dat Roxanne ook een beetje verdrietig kijkt. Ik heb niet veel huiswerk, dus bied Roxanne aan om samen naar Billy Elliot te gaan kijken. Meteen verschijnt er een kleine glimlach op haar gezicht. Dan komt Roan binnen: "Hé broer, ga je mee voetballen met mij en Tim?". "Sorry Roan, maar ik heb Roxanne al beloofd Billy Elliot te gaan kijken." antwoord ik. "Mag ik meekijken?" vraag Roan. Ik kijk verbaasd, Roan die een musical wil kijken. "En Tim dan?" vraag ik. "Ach die zie ik nog zat dit weekend en dan zullen wij genoeg voetballen." antwoord hij. "Dan moet je wel even tegen Tim zeggen dat je niet komt voetballen, omdat je met je broer naar Billy Elliot gaat kijken." zegt m'n moeder. Mijn moeder is nog maar amper uitgekeken of Tim zegt: "Mag ik ook meekijken?". "Ehhhh.... Zo groot is het scherm van mijn laptop nou ook weer niet. En we hebben geen DVD speler." zeg ik. "Wij wel.", roept Tim, "Papa en mama hebben er vast geen problemen mee." En zo zitten we bij de buren met z'n allen (inclusief mama en de ouders van Tim) naar Billy Elliot te kijken. Een gezellige avond, die opeens verstoord wordt als we een deur hard dicht horen slaan. We gaan kijken en we zien iemand in ons huis, maar wie is dat?