Liefde op het eerste gezicht

Kleinkinderen

De pannenkoeken zijn heerlijk. Je proeft de liefde die Sara er instopt. Roxanne mag meehelpen bij haar appelpannenkoek. Zij mag de schijfjes appel in de pan doen. "Doet u dit ook met uw kleinkinderen?" vraag ik. "Wij hebben geen kinderen en dus geen kleinkinderen." zegt Albert. Het lijkt wel alsof hij tranen in zijn ogen krijgt. "Sorry als ik iets verkeerds gezegd heb." zeg ik. "Geeft niks. Jij kon dit ook niet weten. Sara en ik hadden graag kinderen gehad. Maar dat leek ons niet eerlijk voor onze kinderen. Ik werkte heel veel uren in de winkel van mijn broer en Sara deed de administratie. Tevens paste ze regelmatig op de kinderen van broer. Zijn vrouw was opeens vertrokken en hij bleef achter met de kinderen. De winkel was zijn lust en zijn leven, die ging zelfs voor op zijn kinderen. Hij had een oppas nodig, maar wilde het liefst geen vreemde. Sara bood aan om het te doen. Zo had ze nog een beetje kinderen." vertelt Albert. De tranen bij Sara beginnen erger te worden. Ze heeft zelfs de pan van het vuur gehaald. Volgens mij had ik beter niets kunnen vragen. Dan zegt Roxanne iets waardoor de tranen erger worden: "Dus de kinderen van uw neefjes en nichtjes zijn ook een beetje uw kleinkinderen." "Helaas niet.", zegt Albert, "Toen ze geen oppas meer nodig hadden heeft mijn broer de winkel verkocht en zijn kinderen wijs gemaakt dat het de schuld van mij en Sara was dat hun moeder weg was. Sindsdien hebben wij de kinderen van mijn broer nooit meer gezien. "Dat is gemeen van uw broer. U bent altijd heel aardig en uw vrouw ook. Ze maakt altijd lekkere warme chocolademelk als ik met u voetbal." zegt Tim, "Als u nog kleinkinderen zoekt, willen wij wel uw kleinkinderen zijn." Albert en Sara beginnen weer een beetje te lachen. "Ja. U heeft gewoon vier kleinkinderen." zegt Roan. "En onze vrienden zijn ook uw vrienden." vult Roxanne aan. "Ik sluit mij volledig aan bij de drieling." zeg ik. "Dat is lief van jullie. Jullie hoeven dit niet te doen." is de reactie van Albert. "Ze doen het niet uit verplichting. Ze doen het omdat ze dit zelf willen. Daarvoor ken ik mijn kinderen goedgenoeg." zegt mama. "Blij dat we zulke lieve kleinkinderen hebben." zegt Sara. Het is officieel. Wij zijn de officieuze kleinkinderen van Albert en Sara. De moeder van Tim belt aan. Ze was bij ons geweest, maar niemand was thuis. "Mam, ik heb net Albert en Sara geadopteerd als opa en oma, samen met Roan, Peter en Roxanne." zegt Tim tegen zijn moeder. "Peter vroeg of ze ook pannenkoeken bakten voor hun kleinkinderen. Toen kwam er een verhaal waarom ze geen kleinkinderen hebben en dat ze de kinderen van Albert's broer niet meer konden zien. Daarop bood Tim zichzelf en mijn kinderen spontaan aan als kleinkinderen." legt mama uit. "Kan ik me wel iets bij indenken. Tim komt hier graag." zegt de buurvrouw. "Ik was op zoek naar Tim, omdat Frank net gebeld heeft met de vraag of Tim morgen komt spelen." vervolgt ze. "Morgen moet ik voetballen, dus kan ik niet. Volgende week moeten we op zaterdag voetballen, dus kan ik wel op zondag. Maar sinds wanneer heeft hij tijd in het weekend? Hij moet dan toch altijd repeteren met zijn bandje." zegt Tim . "Ik weet het ook niet. Je neef belde zelf." zegt de buurvrouw. "Frank is ongeveer net zo oud als Tim. Ze speelden regelmatig samen. Tot hij lid werd van een bandje. Dieptepunt was Tim's verjaardag vorig jaar. Toen ging de bandrepetitie voor op de verjaardag van Tim. Tim was zwaar teleurgesteld toen. Gelukkig was de zus van Frank er wel en die vond het ook niet netjes van haar broertje." legt de buurvrouw uit. "Waarom hebben jullie niemand van de familie uitgenodigd voor ons verjaardagsweekend?" vraag ik. "Alleen de zus van Frank zou komen, maar ze mag toch niet in een huisje overnachten. Want haar ouders zijn er niet bij. Gezellige familie heb ik. Mijn man heeft geen broers en zussen. En de opa's en oma's komen op de dag zelf. Die vinden dat ons weekend een kinderfeestje moet zijn, zonder oude mensen." antwoord de buurvrouw. "Zo, een heel weekend feest?" vraagt Albert. "Ja. We vieren onze vier verjaardagen in de Efteling. Peter is vlak na ons jarig en we hebben dezelfde vrienden, dus gezellig met z'n vieren een feest." zegt Tim. "Veel plezier. Wij komen wel op de dag zelf. Alleen moeten wij op de verjaardag van Tim ook nog naar een andere." zegt Albert. "Naar wie nog meer?" vraagt Tim nieuwsgierig. "Dan zijn nog twee kleinkinderen jarig." antwoord Albert. Tim heeft nog steeds niet door hoe het zit: "U had toch geen kleinkinderen?". "Volgens mij hebben wij er vandaag vier gekregen, waarvan er drie op dezelfde dag jarig zijn." zegt Albert. Eindelijk valt het kwartje bij Tim. "O ja. Roan en Roxanne zijn dan ook jarig." Iedereen schiet in de lach. Tim wordt wakker. "Wil er nog iemand pannenkoeken?" vraagt Sara. Alle kinderen steken hun hand op. "Ik ga weer. Ik zal Frank informeren over het voetballen en dan is het aan hem." zegt de buurvrouw en ze staat op. "Doe mij nog eentje." zegt mama. Dan gaat mijn telefoon. Het is papa. "Komt het gelegen dat ik bel?" vraagt hij netjes. "Ja hoor. Ik moet nog even wachten op de volgende pannenkoek." zeg ik terug. Hij bevestigd dat alles geregeld is en dat hij nog een verrassing geregeld heeft. Alleen wil hij daar niets over verklappen. Hij komt morgen naar de wedstrijd als mama dat niet erg vindt. Ik zeg dat hij sowieso mag komen en dat hij geen rekening moet houden met mama als hij een band met ons wil opbouwen. Hij belooft dat hij morgen komt en hangt op. Ik zeg dat papa morgen naar de wedstrijd komt en mama zegt meteen dat ze dat een goed idee vindt.