CANSET | TAMAMLANDI

A£ 29 GELECEKTEN BİR KESİT

Multimedya; Manuş baba / Bu havada gidilmez...

Azer'den

(Gelecekten bir kesit... )

4 ay sonra ;

12 Mart

Onu ciddiye almalıydım.

Hayatımın en büyük hatasını yapmıştım. Hayatımı kaydıracak bir hata

Canımdan can alacak bir hata...

" Hala bulamadınız mı Kemal ? ! "

Öfkeyle kükrediğim de karşımda ki adam telefonunu göstererek " Adamlar son hızla çalışıyor abi " dedi. Tedirginlikle. Öfkeyle ellerimi saçlarımın arasından geçirdim. " Daha çok çalışsınlar o zaman lan ! Çık! " Onu payladığım da anında başıyla onaylayarak çıktı.

Önümde en az yüz defa oynattığım kamera görüntüsünü tekrar başa sardım. İzledikçe kanım damarlarımda öfkeyle kaynıyor, sinir ve panikten, belki korkudan ellerim titriyordu. Ellerimi yumruk yapıp sıktım.

Canset...

Hastane çıkışında benim gelip onu almamı beklerken, yanına bir kadın yaklaşıyor. Panikle bir şeyler anlatıp elleriyle hastaneyi gösteriyor. Kadın ona artık ne söylediyse telaşlanan kızıl, hızla hastaneye giriyor kadınla birlikte.

Burda görüntü bitiyor ve hastane kamerasına geçiyoruz.

Yoğun bakım ünitesine hızla ilerleyen kadın , sadece doktorlara ayrılmış bölüme giriyor. Korumalar dışarıda kalıyor tabii. Daha sonra yoğun bakım kamerasına geçiyoruz. Sıra sıra dizilmiş ünitelerden hızla geçerek bir odaya giriyor. Fakat daha sonra girdiği hızla çıkıyor ve koşarak aşağı kata iniyor.

Aşağı katta kamera yok ve bundan sonrası tam bir bilinmezlik. Karım aşağı indikten sonra bir daha onu göremiyorum. Bir anda yok oluyor... Ne hastaneden çıkışı var. Ne de nereye gittiğine dair bir iz.

Ve ben tam bir haftadır onu bulamıyorum.

Ellerimi umutsuzluk ile saçlarımdan geçirip ensemde birleştirdiğim de , içimden Allah'a yalvarıyordum. Ona bir şey olmaması için...

Telefon sinyalleri , mobese görüntüleri, tanıklar , şehir dışında ki tüm izbe depolar, gizli mekanlar... Her yere bakmıştım. Ama bir iz yoktu. Annemler, arkadaşları, annesi , babası... En çokta ben.. Hepimiz perişan olmuştuk.

O piçin tüm mekanlarını, mallarını yakmıştım... Şu an depomdaydı ve ölmekten beterdi. Ama oruspu evladı karımın yerini söylemiyordu.

Öfkeyle karşımda ki duvara yumruğumu geçirdiğim de , adam dövmekten yara olmuş ellerimin üzeri tekrar kanayarak duvara leke bıraktı..

Elimde ki kana bakarken aklım 2 hafta önce dolapta bulduğum bebek kıyafetine gitti.

Kırmızı , kabarık tüllü ve cafcaflı el kadar elbiseye...

Boğazım düğümlendiğinde, yutkunamadım. Gözlerim yanmaya başladığında uzamış sakallarımı sıvazlayarak derin bir nefes aldım.

Seni bulacağım. Seni bulacağım ruhum...

Kapı çalınmadan büyük bir hızla açılınca, öfkeyle gelen kişiye döndüm.

Kerem elinde telefon , nefes nefese bir halde kıpkırmızı olmuş yüzüyle içeri girdi. " A- abi buldum.!! YEMİN EDERİM BULDUM !! " Dedi heyecanla.

Yüzü umutla aydınlanmış. Elleri ayakları heyecandan titriyordu.

Bir gelişme olduğunu düşünerek hemen masanın arkasından çıktım . Heyecanlanmıştım. Kalbim bir hafta sonra ilk kez tekrardan attı sanki.