Hurts To Love You ~Bucky Barnes [Tamamlandı]

3.4 (FİNAL)

İçimdeki kötü hisle telaşla etrafta diğerlerini aradım. Kimsenin olmamasıyla daha da endişelenirken öküz gibi Tony'nin odasına daldım.

Pepper buradaydı.

Ne zaman geldiğini anlamadığım kadın yalnızca hamile olduğunu belirtecek kadar şişkinlikte olan karnını okşarken yatakta oturmuş, Tony ve kucağındaki Faith'i gülümseyerek izliyordu.

"Peper, burada olduğunu bilmiyordum. Üzgünüm."

"Yarım saatliğine geldim o yüzden sen odandan çıkmayınca rahatsız etmek istemedim."

İstemsizce gözlerim sürekli Faith'e kayarken Pepper'a, "Öyle mi? Neden bu kadar kısa kalmak zorundasın ki?" diye sordum. Sanki Tony minicik bedeni her an yere düşürebilirmiş gibi tetikteydim.

"Kontrole gideceğim birazdan,Tony onsuz gitmemem için yalvardı resmen."

"Hayır yalvarmadım." dediği sırada bana gözlerini kısarak baktı.

"Neye öyle dikkatlice bakıyorsun?"

"Hiçbir şeye?" dedim anlamayarak. Ne demek istemişti ki?

Somra beni ani bir telaşa sürükleyerek; Faith'i bırakmış gibi yaptı. Hızlıca ona doğru atıldığımda tekrar eski pozisyonuna soktu.

Beni korkutmuştu bu yüzden sertçe omzuna vurdum. "Delirdin mi sen, bu da neydi?"

"Annesi gibi davranıyorsun."

Gözlerim irice açılırken o da böyle mi düşümüyor diye Pepper'a baktım. Ellerini iki yanında havaya kaldırarak 'ben karışmıyorum' gibi bir sinyal vermişti.

"Hayır, davranmıyorum. Sadece ölmek için fazla küçük."

"Neden inkâr ediyorsun, ben bunu anlamıyorum. Yani ne var bunda?" diye söylendi Faith'i Pepper'a uzatırken.

"Olay da bu Tony! Hiçbiriniz anlamaya çalışmıyorsunuz, sence ben bir anne olabilir miyim?!"

"Neden olmasın?" dedi delirmiş gibi bana bakarak.

"Bilmiyormuş gibi davranma, tanrı aşkına. Ben hiç aileye sahip olmamış, bir çocuğa bakmayı bırak hiç çocuk olmamış birisiyim." dedim kısık bir ses tonuyla. Bu konuları hiç konuşmazdım normalde.

"Ben bir katilim, benden anne olmaz."

"Peki, daha fazla üzerine gelmeyeceğim." gözleriyle Pepper'ın kucağında alık alık etrafı izleyen bebeği işaret etti. "Ama o sana alışmış çoktan."

Alışamazdı. Ben onun annesini öldürmüştüm...

Sıkıntıyla nefes verip yatağın ucuna oturdum.

"Sen neden gelmiştin?"

Başımı ellerim arasına alırken, "İçimde kötü bir his var, kurtulamıyorum." dedim. "Diğerleri nerede?"

"Hepsi görevde."

"Ama Bucky bana bir şey söylemedi." dedim kafam karışırken. Habersiz bir şekilde gitmesi normal değildi.

"O gitmemişti aslında, sonra oluşan aksaklıktan dolayı Fury acilen çağırdı ve oyalanmadan gitmesi gerekti."

Başımı aşağı yukarı sallarken, "Gidin artık." dedim. "Randevuya geç kalmayın."

"Sen iyi misin?"

Değildim, ama gerginlik çıkarmaya gerek yoktu. Basit bir hissiyat yüzünden endişelenmelerini istemiyordum.

"İyiyim."

Şüpheyle yüzüme baksa da gitmekten başka çaresi yoktu, bebeğinin cinsiyetini karısıyla birlikte öğrenmek istiyordu.