İSTİLA

ACI..

KEYİFLİ OKUMALAR 🩷

Yola çıkalı yarım saat olmuş ve ne ben nede Grayson tek kelime dahi etmemiştik.

Yaşadığımız sessizlik, aslında durumu kabullenişimizin kanıtıyken, bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını çok iyi biliyorduk.

Havanın kararmasıyla birlikte eve varmak için çok az bir yolumuz kalmıştı.

Yolları tam anlamıyla yararak ilerlerken gecenin karanlığına hepimiz ayrı ayrı meydan okumuştuk.

Nihayet yolun sonuna geldiğimizi Morgan'ın verdiği sinyalle anlarken, hemen arkasından yol ayrımından içeri yönelmiştim.

Saniyeler sonra araçları park ederken, saatin geç olduğunu nöbet tutan Cedric ve Eric ' i gördüğümüzde anlamıştık.

İki adam yanımıza doğru gelirken  bizi karşılarında görmeyi beklemiyor olacaklardı ki fazlasıyla şaşırtmışlardı.

Yaşlı adam şaşkınlığını bastırarak neler olduğunu sorduğunda, yaşadıklarımızı kısa bir özet geçmiş ve oldukça yorgun olduğumuzdan dinlenmek için izin istemiştik.

Yaşlı adam halimizden hem bedenen hemde ruhen yorgun olduğumuzu anlayarak bizi daha fazla bekletmeden önümüzden çekilmiş ve dinlenmemize müsaade etmişti.

...

Günün ilk ışıklarıyla bende herkes gibi erken uyanırken, geldiğimizi yeni gören herkes şaşkınlıkla bakmıştı suratımıza, Bayan Amy çok konuşmayan bir kadın olmasına rağmen bu kez ilk konuşan kişi olmuştu.

'' Ne zaman döndünüz? ''

Orta yaşlı kadının sorduğu soru aslında herkesin merak ettiği tek şeydi.

Kimseyi daha fazla meraklandırmak istemeyerek, bu zorlu görevi üstlenerek dudaklarımı aralamıştım.

'' Orada da durum aynıydı. Hatta çok daha kötü... Birçok yoldan geri dönmek zorunda kaldık. Etraf o şeylerle dolup taşarken ilerlemek neredeyse imkansızdı. Tüm bunlara rağmen peşine düştüğümüz umut için ilerlemeye devam ettik. Nihayet kamp malzemeleri satılan bir dükkana girmeyi başardığımız da ise kısa bir süre sonra içeriye giren bir düzene ölü insanlar bize oldukça zor anlar yaşattı. En çokta Ryan'a ( bakışlarımı genç adama çevirirken derinden nefeslenmiştim. ) Şükürler olsun ki o iyi... Hepimiz iyiyiz fakat orada gördüklerimiz bizler için hiç bir umut kalmadığının kanıtıydı... Sizlere böyle bir haber verdiğim için üzgünüm ama bunu kabullenmek zorundayız. ''

Konuşurken bu kadar zorlanacağımı asla düşünmemiştim. Kelimeler dudaklarımdan güçlükle dökülürken Alex söze girip '' peki şimdi ne yapacağız? '' diye sormuştu.

Genç adamın gözlerine çevirdim bakışlarımı ve bir süre öylece baktım.

Genç adamın gözlerinde gördüğüm onca duygu kalbimin sizlamasina sebep olurken, Alex' in yaşadığı en büyük duygunun endişe olduğunu biliyordum.

Endişeleniyordu genç adam...

Haklıydı endişelenmek de...

Düşünmesi gereken çocukları vardı ve ikisi de çok küçüktü.

Kalbimdeki sızı şiddetini her saniye artırırken '' devam edeceğiz. Büyük bir mücadele olacak belki ama yaşamak ve başarmak için devam edeceğiz. Bu süreçte bizleri nelerin beklediğini bilmiyor olsak da yaşamak zorundayız.
'' diye cevap vermiştim.

Kelimelerimin sonuna gelirken Eric '' iyi ama nasıl '' diye sormuştu korkuyla, bakışlarımı bu kez ona çevirerek '' yeniden başlayacağız. Hem kurtuluş için aramalarımıza devam edeceğiz hemde kendi yaşam alanımızı ve kurallarımızı belirleyeceğiz '' demiştim.