Our baby 👪 | Taekook

kimin kocası

Sonundaaa dediğinizi duyar gibiyim
ya da kitabı unuttum amk falan djejsejdj neyse ki uzun bir bölüm oldu umarım beğenirsiniz ♡

--

"Aman tanrım ne yapıyor o ?"

"Delirmiş mi ?"

"Böyle şeyler hep filmlerde oluyor sanıyordum, artık huzurla ölebilirim."

Namjoon elinde alışveriş poşetleriyle yürürken evin karşısında ki kalabalıktan duyuyordu tüm bunları.

Meslek hayatı boyunca o kadar değişik vakalar görmüştü ki artık hiçbir şey onu heyecanlandirmiyor korkutmuyordu. Bu sebepten sessizliğini korudu ve kalabalığın arasından geçmeye çalıştı fakat nafileydi. Teyzeler adeta etten duvar örmüş engel oluyorlardı.

"Afedersiniz geçebilir miyim ?"

"Ah evladım, sen burada mı oturuyorsun?"

Başını salladı usulca.

"O halde Kim Namjoon'u tanıyorsundur?"

Tek kaşını kaldırıp kıstı gözlerini, neden kendisini soruyordu bu kadın?

"Evet, neden ?"

"Tanrıya şükür!"

Öyle bir bağırmıştı ki artık bütün gözler kendilerine dönmüştü.

"Hemen ara, telefon et ! Şurada bir adam var öldürecek kendini !"

"Ne ?"

"Elinde bir pankart açlık grevine girmiş. Ya affedersin ya da defnedersin yazıyor!"

Namjoon elinde olmadan gülmeye başladığında az önce ki teyze ve yandaşları ayıplar bakışlar atıyordu artık.

"İnsanlık bitmiş !"dedi az ötede ki beyaz saçlı amca.
"Biz ölecek diyoruz herif gülüyor!"

"Bizim zamanımızda hiç böyle değildi."

"Hayır başka tanıyan da yok ki soralım !"

Neden sonra toparladı kendini, ciddi kalmak için dudaklarını ısırdı bir müddet.

"Kusura bakmayın, kendisine haber edeceğimden şüpheniz olmasın."

"O zamana kadar orada duracak mı bu adam ?"

"Kısa zamanda pes eder merak etmeyin."

"Tanrı bilir ne suç işledi."

Sesin sahibi elinde ki sandviçi yiyen tonton teyzeydi. Dolu ağzına aldırmadan konuştuğu için etrafa dağılan parçacıklara homurdandi yanında ki.

"Düzgün ye şunu diye kaç kere diyeceğim sana be kadin ?"

Kıkırdadı namjoon. Günler sonra ilk kez eğleniyordu.

"Ben izninizle evime girip, bay namjoona haber vereyim."

"Tabii tabii evladım geç sen."

Aralarından geçip evin kapısına geldiğinde kuşkuyla kendisine bakan yaşlıları gördü. Onlara gülümseyip telefonu gösterdiğinde hepsi birer rahat nefes aldılar.

Dairesine çıktı, elinde ki poşetleri tezgaha bıraktı ve pencereden dışarıya göz attı. Gerçekten de seokjin boynuna astığı pankartıyla yolun kenarında duruyordu. Gülmekle ağlamak arası gidip geldiğinde ilk iş yoongiyi aradı.

"Ne var ?"

"Seokjin evimin önünde açlık grevine girdi."

"Ne ?"