Always and Forever (COMPLETED)

Chapter 6

"That's it. I'm tired of this." seryosong sabi ni Quinn matapos naming kumain ng hapunan.

"Me too." segunda naman ni Johanna. "You two should make up now. It's been more than a week." pagpapatuloy niya habang palipat lipat ang tingin sa aming dalawa ni Raven.

Sariwa pa sa isip ko ang mga nangyari noong isang araw, kaya naman hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na kausapin si Raven. Masaya ako sa nangyari, ngunit naramdaman naman ako ng labis na sakit pagkatapos. The feelings I've been trying to suppress for years, I felt them all at once after meeting dad. Sobrang lapit ko sa kanya ngunit hindi ko siya magawang yakapin. It hurts a lot.

"Pass." walang buhay na sabi ng pinsan ko.

Sabay na napatingin sa akin sila Johanna at Quinn. Pinanlakihan pa ako ng mga mata ni Quinn, ngunit maging ako ay hindi pa kayang makipag usap kay Raven ngayon.

"You heard her." I said coldly.

Johanna heaved a sigh. "Why are you guys so stubborn? Are all Morgans like that?"

No, my siblings are not. Well, Jassy can be stubborn sometimes. But I got my stubbornness from the Sinclairs.

Umirap lang si Raven bago nagwalkout papunta sa kwarto namin. Nang makaalis na siya ay biglang bumulanghit sa tawa si Tristan. Tinignan namin siya ng masama.

"What's so funny, T?" masungit na sabi ng kapatid niya.

"R told me last night that she misses Z so much. She can have the best actress award now." natatawa pa ring sabi niya.

Namimiss ako ni Raven?

Lihim akong napangiti. Kahit papaano ay gumaan ang bigat na nararamdaman ko nang marinig ko iyon.

Pero alam ko din na sa oras na malaman niya ang lahat, babalik ang galit niya. But I can't keep secrets from her anymore.

"That's your cue, Z. Go talk to her!" pagtataboy sa akin ni Quinn.

"But—"

"No buts. Let's go."

Hinila niya ako patayo at tinulak tulak hanggang sa makarating kami sa tapat ng kwarto namin ni Raven. Napalunok ako bago tuluyang pumasok.

Agad nagtama ang mga mata namin ni Raven pagkapasok ko ng kwarto. Nakaupo siya habang nakahalukipkip na nakatingin sa akin. Agad kong isinara ang pinto. Habang naglalakad ako papalapit kay Raven ay may naririnig akong nagbubulungan mula sa labas.

"Are they talking now?" narinig kong tanong ni Johanna.

"They're not saying anything yet." bulong ni Quinn.

I mentally rolled my eyes. They're eavesdropping. I made the room soundproofed. I don't want them to hear anything. Baka may marinig pa silang hindi dapat marinig.

Umupo ako sa tabi ni Raven. Ngunit makalipas ang halos isang minuto ay wala pa ring nangahas na magsalita. I don't know how to start a conversation.

"If you don't have anything to say, just leave." pagbabasag niya ng katahimikan.

Napayuko ako. "T said that you miss me." I said in my usual cold voice.

Hindi ko alam kung bakit yan ang nasabi ko. Damn, I'm good at killing but I suck at this.

"And you believed him?" sarkastikong sabi niya. "I am so done with you, Olivia. You can do whatever you want now. I don't care anymore." malamig na sabi niya.

Nag angat ako ng tingin at muling nagtama ang mga mata namin. She's acting cold, but her eyes can't lie. I can see the pain and disappointment in her eyes while she looks at me.