Love Beyond the Vlog

32

"Dreysha!" Hours had been passed at finally, nagising na din si Dreysha.

"Drave, tumawag ka ng Doctor!" Agad namang sumunod si Drave at napatingin ako kay Dreysha.

Tinignan lang ako ng anak ko dulot ng panghihina, she look so pale. Lumapit ako kay Dreysha at hinaplos ang buhok niya, maputla at hinanap hina.

"Mommy's here." Para akong nakonsensya na inuna ko pa ang trabaho ko kaysa sa anak ko, I must be the one who took care for her.

Napaatras din kaagad ako ng dumating ang Doctor at lumapit kay Dreysha.

She check her vitals bago lumingon sa akin.

"Do you already find a donor?" Tanong ng Doctor.

"I'm a donor." Gulat akong napalingon kay Drave ng umimik siya, "Let's do now the blood transfusions."

"D-Drave," Kinakabahan ako sa gagawin niya, pwede naman kaming magbayad sa iba, madaming bags ang kailangan ni Dreysha.

"Please," Binigyan n'ya ng nakakaawang tingin ang Doctor. "Kahit dito lang, kahit ito lang, babawi ako."

Huminga ako ng malalim.

Namalayan ko na lang na nandito kami sa laboratory at inihahanda na ang mag-ama ko para sa blood transfusions.

Ako ang nanghihina, I don't know that this will be happen.

"Just cancel it!" Gulat akong napalingon kay Drave ng sumigaw siya sa telepono habang nakatitig ako sa natutulog na si Dreysha.

Two days passes at nandito pa din kami sa hospital at medyo umaayos na ang lagay ni Dreysha pagkatapos niyang masalinan ng dugo, but alam ko na nahihirapan pa din siya. Sa suero pinapadaan ang pagkain dahil naka oxygen siya.

"I don't care, kaya kong patakbuhin ang company ng wala sila, umalis sila kung gusto nila, they are not valuable." Gigil na Sambit ni Drave sa telepono bago tumingin sa amin ni Dreysha, "I have my important duties right now."

Lumapit naman ako sa kanya para haplusin ang likod niya noong natapos ang tawag, marami na sigurong naaabala na trabaho. Speaking of mine, sinabi ko naman kay Architect Manabat na may emergency kaya hindi muna ako makakapasok ng ilang araw, pumayag naman siya.

"H-Hindi naman kailangan na araw-araw kang nasa amin ni Dreysha." Napatingin s'ya sa akin ng sabihin ko iyon at seryosong umiling.

"I can't leave my daughter in her state, just for company." Paos na sagot n'ya. Wala naman akong magagawa kung iyon ang gusto niya.

"M-Mommy?" Para akong nanigas ng umimik na si Dreysha noong sumunod na araw, my time stops.

Si Drave ay inutusan kong ikuha ako ng damit sa bahay namin sa Batangas, ako lang ang nagbabantay.

Alam na din ni Mom and Dad ang nangyari at kahit gustuhin nilang umuwi ay hindi pwede dahil sa sunod sunod nilang agenda doon, todo sorry pa ang mga ito pero wala naman silang kasalanan.

"Dreysha." Agad ko s'yang niyakap kahit nakahiga pa din siya, "Are you okay? Are you hurt?"

"O-Ouch, Mommy!" Medyo napahigpit na pala ang pagyakap ko sa kanya kaya agad akong kumalas.

"I miss you, anak. Hindi na ulit aalis si Mommy." Para akong mababaliw noong unang araw na madatnan ko si Dreysha na nakaratay sa hospital, parang mawawala ako sa katinuan, but all I know is I wouldn't leave her anymore.