Mavi&Yeşil

24

Benim bir ikizim var.

Yaşıyor mu?

Öldü mü?

Niye bunu benden giziliyorlar?

Kimdi?

Ne durumda?

Zihnimde dönen sorular var ama hiçbirinin cevabı da bende değil. Bu soruların cevapları varsa da öğrenebilir miyim bilmiyorum.

"Aysima sen ne zamandır buradasın?" ilk fark eden beni Bilge olmuştu.

"Yeni geldim." sinirden ağlamak istersin ya bu olmasın diye dişlerimi sıkıyordum.

"Eee gitmiyor muyuz?"

"Gidelim devre. Yarın erken kalkıp Süleyman'a yardıma gidicez."

Hiçbir şey olmamış gibi nasıl davranıyorlardı? Duyduğumdan beri benim nevrim döndü, dünyam yıkıldı.

"Doğru."

"Bizde kızlarla buluşucaz." dedi Bilge, heyecanla.

Mutluluk rolü yapmam lazım demi benim? Hiçbir şeyi bilmiyormuş gibi.

"Oh gezin tabi siz."

"Sanki sizde göreve gidiceksiniz gibi konuşma Cengiz. Alt tarafı Çlebi abinin mekanını düzenliceksiniz."

Sadece yalandan gülümseyebiliyordum daha fazlası olmuyordu.

"Mavim iyi misin?" dedi Selim, bana dikkatli bakıyordu.

"İyiyim." zorla iki kelimeyi yan yana getiriyordum. "Benim karargaha gitmem lazım."

"Yeni geldik ya, şimdi nereden çıktı?"

"Yazdığımız görev raporlarını imzalamayı unutmuşum abi."

"Bırakıyım seni."

"Sen eve git dinlen ben giderim." dedim, gülümsemeye çalışarak. "İtiraz yok yeşilim."

"Aysima seni en son yalnız bı-..."

"Yeşilim beni en son yalnız bıraktığında bir düşmanım ve kriz geçiricek sebeplerim vardı. Ama bunların hiçbiri yok."

"Emin misin Aysima?"

"Evet zeka küpüm."

Daha fazla yanlarında duramamıştım. Üçüyle vedalaştım hemen. Arkamı döndüğüm an tuttuğum gözyaşım firar etmeye başlamıştı.

Ben iyi değilim ama kötü de değilim. Duruma sevinemiyorum da üzülemiyorum da. Arada kalmışlık, hiçlik, nedensizlik, nereye gittiğini bilmemezlik. Bir karmaşanın içindeyim ama çözülürse büyük yıkım yaşancak gibi. Ve ben bu yıkımın yaşanmasını hiç ama hiç istemiyorum.

||