Hasbelkader

9.bölüm - Yalçın Ailesi

"Sizinle bir konu hakkında konuşmam gerekiyor." Kübra'ya üçümüz de meraklı gözlerle bakmaya başlamıştık. Benim evimde toplanmıştık. Kübra bizimle bir konu hakkında konuşmak istediğini söylemişti ama ne olduğunu ve üçümüzüde neden ilgilendirdiğini aşırı merak ediyordum.

"Hadi söyle artık! Çatladık meraktan." Zehra'nın sabırsız sesiyle söylediklerini Elif ile ben de onaylamıştık. Gerçekten merak ediyorduk yahu!

"Şimdi sizin üçünüzü seven üç arkadaş var." dediğinde üçümüz de şaşkınlık ile bir birimize baktık. Her şey bekliyordum ama böyle bir konuyu konuşmayı beklemiyordum. Kesinlikle Mustafa, Abdullah ve gelecekte helalimiz olacak Ali'den bahsediyor.

"Ne!" Üçümüz de bağırdığımız da Kübra gözlerini kapatmıştı.

"Ne bağırıyorsunuz be?! Kulaklarım gitti."

"Bağıracağız tabi! Bir anda öyle şey söylenir mi, kızım? Hem nereden çıktı bu konu ya?" Zehra'nın söylediklerine gülümsedi Kübra.

"Şimdi bi' bakınca cidden çok güzelsin, Zehra! Abim çok iyi seçim yapmış." dediğinde Zehra ile bir birimize bakmıştık.

"Abin mi?!" Sorduğum soru ile Kübra hemen kafasını bana çevirmiş ve bana da gülümsemişti.

"Sende çok iffetli, namuslu bir kızsın. Dinine de bağlısın. E güzelsin de, vallahi benim abilerim ne kadar güzel insanlar bulmuş ya. Sizin görümceniz olmak benim için bir gururdur."

"Ya söylene ne abisi, ne sevgisi? Meraktan çatladık ama burada." Kübra Elif'e de bakıp gülümsediğinde Zehra ile aynı anda, "E yok artık!" demiştik.

"Var artık."

"Kübra, söylesene ne olduğunu!" Meraktan cidden dört köşe olmuştuk.

"Şimdi Meryem'im, Ali abim seni seviyor. Zehra'm, Abdullah abim seni seviyor. Elif'im, Mustafa abim de yani abim gibi gördüğüm birisi olur kendisi o da seni seviyor. Zaten tanıyorsunuz Mustafa abiyi. Dün bizi okula götürdü, Meryem'i de şirkete götürdü." Kübra'nın dedikleri ile kalakaldım. Ali Bey beni mi seviyordu? Daha dün Allah'a nefsime hakim olmam için dua ediyorken, nasibimse biir birimize helal olmamızı çabuk kıl diye dua ediyorken bir gün sonra böyle bir haber duymayı beklemiyordum. Artık ne kadar içten dua etmişsen demek ki...

"Ne?!" Zehra'nın sesiyle irkildim.

"Öyle işte. Bende dedim ki bu olayı halledeyim yoksa onlar halledemezler. Ayıptır söylemesi ama utangaçlar birazcık." Kübra konuşmasını bitirdiği an telefonundan mesaj sesi gelmişti. O mesaja cevap verirken biz hala şok olmuş şekilde yeri izliyorduk. Elif'e kafamı çevirdiğim de gözlerinin dolduğunu görmüştüm.

"Abilerimi sevin diye sizi zorlamayacağım, zaten buna hakkım yok. Abilerim de zorla onları sevmenizi istemezler. Sadece yanınız da birisi olmak şartıyla onlarla bi' görüşmenizi ve konuşmanızı istiyorlar. Eğer uygun görmezseniz bu konu bir daha asla konuşulmayacak. Tabi ilk önce aileleriniz ile de konuşun." Kübra'nın dedikleri ile yutkunmuştum. Benim ailem yoktu ki. Bizim ailemiz Allah ve arkadaşlarımız. Unutma, Meryem. İç sesim haklıydı. Aile her zaman anne ve babadan oluşmuyordu.

"Meryem, özür dilerim. Senin için değil Zehra ve Elif için söyledim zaten. Kusuruma bakma lütfen."

"Sorun yok." demiştim gülümseyerek. Sorun onlarda değildi, aile olamayan anne ve babamdaydı.

"Şimdi bir anda neden böyle bir şey söyledin diye sorarsanız vallahi bende daha bunları yeni öğrendim. Abilerimi tanıyorum sırf siz rahatsız olmayın diye, ya da belki de başkasını seviyorsunuz diye sizden uzak duracaklardı. O yüzden ben gelip sizinle konuşmak istedim. Eğer uygunsa görüşürsünüz, yanınız da ben de olurum. Zaten kafe gibi bir yerde görüşürsünüz kalabalık bir yer olur. Gerçekten övmek değil amacım doğruları söylemek. Abilerim çok sadık insanlardır, dinine bağlılardır. Şu zamana kadar üç abimden birisinin bir kıza baktığını, bir kızı sevdiğini görmedim, duymadım. İlk defa böyle bir konu da konuşuyorlardı, ilk defa bir kızı seviyor üçüde." Kübra'nın dedikleri ile yanaklarımın kızardığını hissetmiştim. Sadece ben mi böyle oldum diye Elif ve Zehra'ya baktığımda onların da benden farklı olmadıklarını gördüm.