Yanlış? (g x g)

۴۰

'sakladım seni, gecenin en karasında
yüreğimin ortasında,
hiç haberin olmasa da.
bu hissi karşıma, henüz ilk aldığımda
sen gittiğinde ve ben kaldığımda...'

•
Cemre

"Bırak hoş geldini. Hazal ile değildin, kiminle gittin oraya Cemre sen?"

Cemre bir an düşündü. Acaba, duymuyor taklidi yapsaydı bundan sıyrılabilir miydi? Annesinin gözlerinde gördüğü sinirle bundan vazgeçti.

Annesi katı bir insan değildi, Cemre'yi de sıkmayarak yetiştirmişti ama bazı kırmızı çizgileri vardı. Bir şeyler saklamak ve yalan söylemek onun en büyük sınırlarındandı. Gergince yerinde kıpırdandı Cemre, hızlıca bir şey düşünmesi gerekiyordu.

"Nereye anne?"

Dediği şeyin saçmalığıyla gülesi gelmişti ama kendini tuttu. Eh, saçmaydı ama hızlıydı sonuçta.

"Cemre benimle dalga geçme bak, gerçekten ilk dayağını yersin. Şu duvardaki çerçeveleri tek tek kafana fırlatırım bak deli etme beni!"

Cemre, gergince bir adım geri gitti. Sıçıp batırdığına emindi artık.

"Anne çok şiddete meyilli gördüm seni şu anda. Bir saat sonra devam etsek konuşmaya, nasıl fikir?"

Cemre, düşündü. Okul gezisi, çok saçma olurdu. Kaçırıldım? Biraz ağır kaçabilirdi. Balın ile evleneceğim? Annesinin buna daha hazır olduğunu düşünmüyordu. Hazal benden erken döndü? Bunu da yiyeceğini düşünmüyordu.

İlk defa bu kadar zorda hissetti kendini. Normalde yalan söylemek onun için zor değildi, hele zor bir durumdaysa saniyeler içinde bir şey uydurabilirdi ama Balın aklını başından almıştı.

"Bak, geliyor kafana ha! Neredeydin diyorum sana! Cemre, yalan söylemenden nefret ediyorum bilmiyor musun? Ne zaman bir şeyi düzgünce sordun da hayır dedim kızım? O çocuklaydın değil mi? Niye böyle yapıyorsun kızım sen ya, haber verseydin hayır mı diyecektim!?"

Cemre bir süre o çocuğun kim olduğunu düşündü. Balın'ı eledikten sonra aklına başka biri gelmeyince kaşlarını çattı. Kimseyi hatırlamıyordu.

"O çocuk kim ya?"

"Birkaç kere seni almaya gelmişti ya sizin okulda. Mete mi Mert mi ne ismi de. Uzun boylu bir şey."

Cemre duyduğu tanımla istemsizce suratını buruşturdu. Annesinin nasıl aylar öncesini hatırlayabildiğini sorguladı.

Mete'den devam etmekten başka çaresi olmayınca derin bir nefes verdi.

"Evet onlaydım ama düşündüğün gibi bir şey değil. Sadece sınav, baskı, okul, ailelerimiz derken çok bunalmıştık ve bir günlüğüne her şeyi bırakıp gezmek istedik. Senin de aklın bende kalır, merak edersin, sürekli kontrol etmek isteyip işini yapamazsın diye söylemek istemedim. Gelince söyleyecektim zaten, izin verseydin."

Açıklamanın kafasına yattığını görebiliyordu. Mete'yi sevgilisi olarak algılamıştı büyük ihtimalle ama bunu sorun etmedi Cemre. Bir iki hafta sonra ayrıldık diyip unutturabilirdi.