Podążając tropem dziwnego zgonu w Hogwarcie, Hermiona Granger i Severus Snape odkrywają, że ktoś manipuluje społeczeństwem, narzucając mu własne wizje świata i pragnienia. Starając się go powstrzymać zdają sobie sprawę, że PEWNYCH pragnień wcale nie...
Kolejna próba dla Waszych nerwów... ;) trzymam za Was kciuki!
Ten rozdział będzie dla Chlapi - również za pasjonujące rozmowy!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ale jakaś jej część łaknęła poczucia bezpieczeństwa, które dawał jego głos czy choćby najkrótsza wiadomość.
Przez kilkanaście sekund pozwoliła sobie jeszcze przypominać kojące wrażenie, jakie czuła, gdy w nocy planowali rozmowę z Drisem i wreszcie spłynął na nią spokój; świetlisty Jastrząb odleciał, rozpłynął się między gałęziami krzaków, lecz Hermiona miała wrażenie, że wciąż czuje jego opiekuńcze skrzydła, zamknięte dookoła jej ramion. Dopiero wtedy spróbowała znaleźć jakieś wyjaśnienie, czemu nie wróciła do Archiwum, tylko wybrała się na Pokątną.
Merlinie, jak niby możesz to wytłumaczyć? Przecież to nieuzasadnione oddalenie się z miejsca pracy!
Ministerstwo Magii – Gabinet Drisa
10:21
Jak??! Na Allaha, JAK?!! W jaki sposób??! I dlaczego?!!
Niczym pijany, Dris potoczył dookoła błędnym wzrokiem, ale w rozmazanych kolorach nie znalazł odpowiedzi. Jak??! Na Allaha...
Cudowny jeszcze przed chwilą świat runął w gruzach u jego stóp i musiał go natychmiast pozbierać!
Dlaczego??!... Dlaczego....
To obudziło w nim skojarzenia. Gus wiedział o jego planach względem Hermiony i z pewnością dlatego wybrał właśnie ją. Żeby się na nim odegrać.
Ale jak...?
Może właśnie przez Snape'a? Bo przecież kiedyś chciał się z nim skontaktować, by zajrzeć do jej umysłu. Na pewno! I właśnie, mógł wykorzystać fakt, że była Niewymowną i opowiedzieć jej o swoim projekcie panowania nad umysłami, żeby tym bardziej ją do siebie przekonać!
Ale skoro rozmawiał z nią, skoro wiedziała wszystko, to czemu przyszła dziś do niego?? Czemu zgodziła się z nim być? To był krok zupełnie w inną stronę.
Nieoczekiwanie ujrzał przed sobą klepki, których nie pokrywał dywan i przemknęło mu przez myśl, że istotnie wyglądają jak gruzy. Równocześnie dotarło do niego, że cały czas klęczy, więc podniósł się i ignorując bolesne kłucie w kolanie usiadł znów w fotelu.
Może mu nie uwierzyła? Bo w ostatniej scenie, w której Gus odbierał jej różdżkę, wyraźnie wyczuł jej wściekłość...
To całkiem prawdopodobne... Hermiona musiała nienawidzić Gusa już choćby z uwagi na Drugą Wojnę. Mogła uznać, że kłamie i być może nawet chciała powiadomić o tym jego, Drisa...
