THROUGH THE WIND AND THE RAIN

CHAPTER 086 - He Wouldn't Let Her

"MAKE SURE na ang dokumentong ipadadala mo sa akin ay kompleto na, Mitch. Ayaw kong pa-istorbo sa buong linggong pahinga ko."

"Yes, sir. Naayos ko na po ang folder. Ako po ang personal na magdadala sa mansion."

"Good. See you tomorrow—oh, and please come around lunchtime. Ayaw kong gumising nang maaga."

Tinapos na niya ang tawag at akmang i-iitsa ang cellphone sa front seat nang makitang 1% na lang ang battery niyon. He looked for the charger while his eyes still focused on the road, subalit hindi niya iyon makapa sa kahit saan.

Tahimik siyang nagmura saka itinuloy na lang ang pagmamaneho. Ilang minuto na rin lang naman at mararating na niya ang subdivision.

Sinulyapan niya ang oras sa relos bago ibinalik ang pansin sa daan.

4:15 PM

Siguradong sa mga oras na iyon ay walang tao sa mansion maliban kay Rome at sa mga katulong.

Makalipas ang ilang sandali ay narating na niya ang mansion. Pinagbuksan siya ni Jen, at patakbong sumunod sa kaniyang sasakyan. Ini-garahe niya ang kotse at kaagad na lumabas.

"Jen, kunin mo sa trunk ang mga pasalubong na dala ko—"

"Sir, may kailangan po kayong malaman!"

Nagsalubong ang mga kilay niya nang makita ang ekspresyon sa mukha ni Jen. Naroon ang panic at pag-aalala.

Hindi niya alam kung saan nanggaling ang kabang naramdaman niya.

"What's happening?" Hiling niya ay hindi si Rome ang dahilan ng panic ni Jen.

"Si Maam Rome po!"

Shit.

Napatingala siya sa second floor, doon sa bintana ng silid nila. At bago pa niya maibalik ang tingin kay Jen at itanong dito kung ano ang nangyayari ay muli itong nagsalita.

"Umalis po si Maam Rome dala-dala ang lahat ng mga gamit niya!"

*

*

*

TWO NIGHTS BEFORE...

"Rome! Aba'y anong oras na, alam ba ni Ma'am Althea na umalis ka?" manghang salubong sa kaniya ng mama niya nang pagbuksan siya nito ng pinto.

Alas siete na ng gabi at masamang-masama ang pakiramdam niya. Ayaw niya sa mansion. Pakiramdam niya'y may negatibong enerhiyang humihigop sa buong lakas niya sa lugar na iyon. The room smelt like Cayson—and she had started to hate it after Precilla's visit. Kaya naman nang gabing iyon, nang sa tingin niya'y hindi siya makatulog, ay nagbook siya ng taxi at nagpahatid sa bahay nila—without letting Granny Althea know.

"Rosenda Marie?" Salubong ang mga kilay ng papa niya nang lumapit din sa pinto. Tumayo ito sa likod ng mama niya.

Nanatili lang siyang nakatayo sa harap ng pinto, ang mukha ay namumutla, ang mga mata'y namumula sa pagpipigil na umiyak. She brought nothing with her but her cellphone and wallet. Pero pakiramdam niya'y sapat na ang lahat ng iyon para manatili siya sa bahay nila ng mga magulang at hindi na bumalik pa sa mansion. She could no longer live there.

"Bakit ganiyan ang mukha mo?" nag-aalalang hinawakan siya ng mama niya sa magkabilang kamay at banayad na hinila papasok.

Nang makapasok na siya sa living room at maamoy ang pamilyar na aroma ng vanilla scented candle ng mama niya sa altar, at decaffe coffee ng papa niya na umuusok pang nakapatong sa coffee table ng sala kung saan ito madalas tumambay bago umakyat sa kwarto, ay tuluyan na siyang naiyak.